Oddział PTT w Bielsku-Białej

Wczesnym niedzielnym rankiem grupka turystów z bielskiego oddziału PTT zebrała się na dworcu, aby udać się na wyprawę w Tatry Wysokie. Tatry tego dnia przywitały nas mglistą pogodą i przepięknym wschodem słońca. Po kupieniu biletów wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego rozpoczęliśmy wycieczkę.
Z Palenicy Białczańskiej wyruszyliśmy szlakiem czerwonym, by przy Wodogrzmotach Mickiewicza zmienić kolor szlaku na zielony prowadzący do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Na początku szliśmy doliną Roztoki, zmierzając bez ociągania do Wodospadu Siklawa. Pod największym wodospadem w Tatrach tylko szybkie zatrzymanie, żeby wsłuchać się w jego szum i dalej w górę. Po krótkiej chwili naszym oczom ukazał się Wielki Staw Polski, przy którym zrobiliśmy przerwę przed podejściem na Szpiglasową Przełęcz i wykonaliśmy pamiątkowe zdjęcie z naszym banerem.
Następnie szliśmy doliną Pięciu Stawów Polskich, by po około 25 minutach zmienić szlak na żółty. Im bardziej wspinaliśmy się do góry, tym piękniejsze rozpościerały się przed nami widoki. Z jednej strony mogliśmy podziwiać Dolinę Pięciu Stawów Polskich w całej swojej okazałości, a z drugiej strony najtrudniejszy szlak Orlej Perci w Tatrach Wysokich. Z przełęczy Szpiglasowej (2110m) mogliśmy delektować się przepiękną panoramą Tatr Wysokich. Poza planem weszliśmy na szczyt Szpiglasowy Wierch (2172m), skąd mogliśmy podziwiać ciemnosmreczyńskie stawy po stronie słowackiej.
Około godziny 14 wyruszyliśmy żółtym szlakiem w stronę Morskiego Oka. W schronisku był czas na zasłużony odpoczynek, by ponownie wyruszyć w drogę powrotną do Palenicy Białczańskiej.
Pogoda na trasie była wymarzona: słoneczna i bezchmurna, temperatura powietrza wynosiła +18°C, a trasa liczyła 22,9 km długości , z przewyższeniem 1135 m. To była udana wycieczka w doborowym towarzystwie, po której zostały dobre wspomnienia.

MR

krótka przerwa nad Wielkim Stawem Polskim przed podejściem na Szpiglasową Przełęcz

Wczesnym rankiem, 9 września 2023 r., o godzinie 5:50 wyruszyliśmy na Słowację do wsi Štefanová w celu wejścia na szczyt Veľký Rozsutec (1609 m n.p.m.) w Małej Fatrze. Naszym przewodnikiem po górach był niezawodny Jan Nogaś.
Przy pięknej pogodzie wyruszyliśmy ze Stefanovej. Po drodze na Pod Tanečnicou (1177 m n.p.m.) mogliśmy przejść trasą przez Horné diery uzbrojona w liczne drabinki i metalowe kładki, a pod dotarciu Sedlo Medzirozsutce (1200 m n.p.m.) podziwialiśmy widok na Mały Rozsutec. Tego dnia panował duży ruch na szlaku i aby dotrzeć na szczyt, chwilami trzeba było poczekać w kolejce. Wszystko wynagrodziły piękne widoki z wierzchołka.
Wracaliśmy drogą przez Medziholie (1185 m n.p.m.) do Štefanovej, po drodze robiąc jeszcze przerwę w lokalnej karczmie.

DH

część grupy na szczycie

W sobotę, 9 września 2023 r. grupka członków Oddziału PTT w Bielsku-Białej wybrała się na wycieczkę górską w Beskid Mały.
Autobusem MZK nr 6 dojechaliśmy do Lipnika Granicy, skąd najpierw czarnym szlakiem, później drogą leśną i na końcu szlakiem czerwonym, dotarliśmy do Krzyża na Hrobaczej Łące. O godzinie 11 odbyła się tutaj msza św. z okazji święta Podwyższenia Krzyża, której przewodniczył i wygłosił kazanie ks. Marcin wraz z 3 księżmi. W czasie mszy grała koziańska orkiestra dęta, a oprawę mszy przygotowała parafia z Międzybrodzia Bialskiego.
Po mszy każdy jej uczestnik dostał ciasto od Koła Gospodyń Wiejskich oraz grochówkę od Ochotniczej Straży Pożarnej z Międzybrodzia Bialskiego. Ja jako biedny turysta dostałem 2 ciastka, pączka i 3 miski grochówki, a od gospodarza schroniska kol. Marka – kawę.
Wracaliśmy czerwonym szlakiem przez przełęcz u Panienki, gdzie pożegnał nas Marcin, w stronę Gaików, skąd Łukasz i Wojtek ruszyli w stronę Czupla i dalej do Łodygowic. W dwójkę z Henrykiem zeszliśmy stąd niebieskim szlakiem do Lipnika, gdzie zjedliśmy dobry obiad.
Do domu wróciłem autobusem MZK nr 13.
Pogoda była słoneczna, a temperatura wynosiła +21°C. Z takimi fajnymi turystami można wędrować po górach!

Tadeusz Budny

nasza grupka na przełęczy u Panienki

Dzisiejszą prelekcją Bogusława Rozieckiego pt. „Birma – kraina tysiąca pagód”, we współpracy z Klubem Osiedlowym „Karpatek” rozpoczęliśmy nowy cykl prelekcji górsko-podróżniczych.
Podczas pobytu w Mjanmnie, dawniej zwaną Birmą, nasz pregent przejechał ponad 2000 km autobusami i innymi środkami transportu, a ponieważ ponad 88% Birmańczyków to buddyści, nic dziwnego, że mogliśmy obejrzeć wiele interesujących pagód. Dowiedzieliśmy się, że składają się one z trzynastu pięter zwieńczonych dachami symbolizujących 13 poziomów wtajemniczenia, a kula na szczycie symbolizuje osiągnięcie nirwany. Na każdej pagodzie znajdują się też wszystkowidzące oczy Buddy, a w środku znajduje się co najmniej jeden jego posąg.
Nasz prelegent jako włókiennik zwrócił uwagę na produkcję tkanin z łodyg lotosu, które są barwione naturalnymi barwnikami. Mieliśmy to okazję zobaczyć na filmiku. Poznaliśmy też rybaków i ich specyficzny sposób łowienia ryb poprzez zamykanie ich w koszu w płytkich zbiornikach wodnych. Dowiedzieliśmy się czym jest betel i dlaczego ta używka barwi zęby na czarno, a ślinę na czerwono oraz poznaliśmy wybrane pokarmy spożywane przez miejscowych, w tym pieczone owady.
Odwiedziliśmy Rangun – największe miasto tego kraju oraz Mandalaj – dawną stolicę, którą p. Bogusław zwiedzał przy pomocy rikszy. Byliśmy też w Pagan – starożytnym mieście i księstwie, słynącym z licznych pagód. Bogatsi turyści mogą oglądać to miasto z pokładu balonu, niczym w Kapadocji.
Zobaczyliśmy świątynię z białego marmuru z wejściami z 4 stron świata, pałac królewski w Pagan, nieopodal którego znajdują się proste, drewniane chaty oraz liczne świątynie liczące już ponad 1000 lat. Nie zabrakło też Szwedagon – świątynię buddyjską w Rangunie, która zgodnie z podaniami ma już ponad 2500 lat.
Na koniec dowiedzieliśmy się, że ponad 90% rubinów na świecie pochodzi z Birmy, a do Buddy nie należy się odwracać tyłem… stopami.
W pierwszej, po długiej przerwie prelekcji wzięło udział ponad 30 osób. Serdecznie zapraszamy w kolejne wtorki na ciekawe prelekcje!

SB

Bogusław Roziecki rozpoczyna opowieść o Birmie

Jak zostać Królem Sudetów? Prosty przepis. By koronować się Koroną Sudetów trzeba wejść na 22 szczyty w Czechach i Polsce, zaczynając od Gór Łużyckich, przez wszystkie pasma Sudetów, kończąc na Górach Opawskich. Jeszcze bardziej wymagająca jest Korona Sudetów Polskich, bo tutaj trzeba zdobyć 31 szczytów Sudetów Polskich.
Wspólnie z Łukaszem w dniach 2-3 września 2023 r. wyruszyliśmy na Dolny Śląsk, by wreszcie zakończyć program poznawania najważniejszych gór Sudetów.
Pierwszym szczytem soboty jest Ostrzyca Proboszczowicka (KSP) – 501 m. Na górę uznawaną za najpiękniejszy polski wulkan, ruszyliśmy żółtym szlakiem z parkingu w Proboszczowie. Na wierzchołek, wychodzimy mozolnie po kamiennych schodach. Bazaltowe gołoborza, rumowiska skalne i skalny nek na szczycie dopełnia imponująca panorama Sudetów Zachodnich.
Jedziemy dalej i docieramy do Giebułtowa, żeby „zdobyć” Wojkową (KSP) – 503 m. Wszyscy wiemy, że po górach nie chodzi się dla zawodów i odbijania pieczątek, jednak dzięki podbijaniu pieczątek można odkryć nowe miejsca, do których nigdy w życiu by się nie trafiło.
Zdobywając Koronę Sudetów Polskich niekiedy będziemy musieli przedzierać się przez pola i krzaki, by odnaleźć drzewo, na którym zawieszone jest oznaczenie szczytu, a każdy wyjazd trzeba poprzedzić kwerendą w internecie, by nie błądzić w terenie, w którym spotkanie kogoś na szlaku to „święto”. Nieodzowną pomocą jest też GPS.
Właśnie Wojkowa to typowy przykład. Nie prowadzi tam szlak, ciężko jest ją wypatrzyć jako szczyt wyrastający ponad teren, bo w zasadzie prawie wszędzie jest płasko. My ruszyliśmy na przełaj przez pola, by po 15 minutach stanąć przy tabliczce szczytowej. Niespodzianką była szeroka panorama Karkonoszy i Izerów.
Jedziemy dalej na zachód. Na Koło Obserwatora (KSP) – 341 m będziemy szli z Markocic, dzielnicy Bogatynii. Oczywiście, na szczyt nie prowadzi żaden szlak. Wspinamy się pastwiskami na grzbiet szczytowy i tam spotykamy małżeństwo z Poznania, które też realizuje program Korony. Wspólnie docieramy do zagajnika, gdzie obok starego drzewa stoi pomnik ku czci ofiar I wojny światowej, a właściwie to co z niego zostało. Jest szczyt. Dla mnie najważniejszy dzisiejszego dnia, bo ostatni do Korony Sudetów Polskich. Pamiątkowe zdjęcia, wymiana wskazówek jak dotrzeć na Wojkową i schodzimy do samochodu zadziwieni widokami na Sudety Niemieckie.
Resztę dnia spędzamy na zdobywaniu szczytów Korony Sudetów.
Na parking przy Chacie Luž docieramy przez Niemcy. Tu już spotykamy tłumy weekendowych turystów, głównie z Niemiec. Teraz czeka nas wędrówka na najwyższy szczyt gór Łużyckich – Luź (793 m). Czerwony szlak zakosami wyprowadza nas coraz wyżej, a po drodze pojawiają się od czasu do czasu panoramy widokowe na okoliczne szczyty. Na płaskim szczycie (prehistoryczny wulkan) znajduje się wieża widokowa i ruiny gospody z 1823 r. Szczyt jest świetnym punktem widokowym, z którego rozciąga się pełna panorama na okoliczne szczyty i doliny Gór Łużyckich.
Ostatnią górą tego dnia jest Jested (1012 m). Tutaj niestety podjeżdzamy do najwyższego parkingu i asfaltem w ciągu 15 minut dochodzimy na wierzchołek z monumentalną wieżą nadajnika TV. Podziwiamy panoramę okolicznych szczytów, Liberca, a nawet kopalni w Bogatyni. Obowiązkowe zdjęcia, pieczątki w książeczkach i pędzimy do samochodu, żeby zdążyć na nocleg w Świeradowie-Zdroju.
W niedzielę wstajemy skoro świt i ruszamy na dalszy podbój Sudetów kierując się w stronę Bielska-Białej.
Na Grodną (KSP) – 504 m, wyruszamy żółtym szlakiem z parkingu Złoty Widok w Podgórzynie. Idziemy trasą trudniejszą, bo to dopiero początek dnia. Na Grodnej znajdują się ruiny romantycznej budowli – gotyckiego zamku z okrągłą wieżą (zamek Księcia Henryka). To bardzo widokowe miejsce z panoramą na Karkonosze.
Kolejny szczyt to Zadzierna (KSP) – 724 m. Samochód parkuję na polnej drodze w miejscowości Paprotki i czerwonym szlakiem zdobywamy szczyt. Kolejny raz zaskakuje nas panorama na Karkonosze, Steny Braumovskie, zalew w Bukówce. Na podszczytowych skałkach wytyczone jest kilkanaście tras wspinaczkowych.
Dziś jest dzień Łukasza. Już odhaczył dwie góry KSP, a przed nim ostatni szczyt Korony Sudetów, najwyższy szczyt Gór Jastrzębich, Zaltman – 740 m.
Docieramy do Radwanic. Zmylony mapą jedziemy beznadziejną drogą leśną na parking zawalony zciętymi drzewami i rozjeżdżony maszynami. Czerwonym szlakiem idziemy do schroniska Jestřebí Bouda po drodze mijając przystanek autobusowy do Paryża. Zielony szlak którym wychodzimy na Zaltmana co kilkadziesiąt metrów mija bunkry. Są to umocnienia militarne z czasów II wojny światowej, które obowiązkowo zwiedzamy.
Na szczycie stoi 22-metrowa wieża widokowa, z której przy dobrej widoczności można zobaczyć Karkonosze a także Góry Krucze, Suche, Sowie, Adraszpacko-Teplickie Skały i Góry Stołowe. Ale nie dziś.
Łukasz w glorii zdobywcy Korony Sudetów – gratuluję mu, wspólnie robimy fotki, bo na szczycie nikogo i wracamy do samochodu. Z braku czasu nie udało się podjechać na ostatni mój szczyt Korony Sudetów.

Krzysztof G.

Zaltman to dla Łukasza ostatni szczyt Korony Sudetów