Oddział PTT w Bielsku-Białej

Kolejne wtorkowe popołudnie, kolejna prelekcja. Tym razem członek naszego Oddziału, Wojciech Ślusarczyk, opowiedział o wyjeździe na Grossglocknera (3798 m n.m.p.) – najwyższy szczyt Austrii, który zorganizował w połowie września.
Zebrani mieli okazję posłuchać o tym, jak należy przygotować się do takiego wyjazdu, na co zrócić uwagę, jaki sprzęt ze sobą zabrać… a także co nas może spotkać na trasie. Było ciekawie i rzeczowo. Warto było wybrać się dzisiaj do lokalu PTT.

SB
.

Rusinowa Polana (1209 m n.p.m.), Gęsia Szyja (1489 m n.p.m.) i Sanktuarium MB Jaworzyńskiej Królowej Tatr to miejsca, które odwiedziliśmy tak liczną gromadą w niedzielę, zaraz po świętach Wszystkich Świętych. Przewodnik Witold Kubik dał nam dzisiaj wolny wybór: komu śpieszyło się na szczyt Gęsiej Szyi, ten mógł tam pójść szybciej niż inni; komu chciało się oczekiwać na bardziej wyraziste widoki z Rusinowej Polany, czyli na słowackie giganty z Lodowym Szczytem na czele, ten mógł pozostać na prawie pustej hali i czekać, czekać cierpliwie aż… Kto zaś pragnął w skupieniu i ciszy pokłonić się Królowej Tatr na Wiktorówkach, ten mógł uczynić to spokojnie jeszcze przed uroczystością.
Ale najważniejszym wydarzeniem w tym dniu była msza św. odprawiona przez o. Dominikanów za zmarłych ratowników TOPR, zmarłych w ostatnim roku w wypadkach w górach, a także tych, którzy zostali upamiętnieni na „ścianie pamięci” przy Sanktuarium.
Po mszy św. wszyscy udaliśmy się pod tę ścianę, aby tam uczcić zmarłych ludzi gór modlitwą, aby wspomnieć i wysłuchać ich imiona, nazwiska, datę oraz miejsce śmierci, posłuchać przejmującej poezji i góralskiej muzyki, wreszcie by zapalić przyniesiony znicz pod którąś z tablic. Wzruszające to były chwile. Polskie, słowackie i czeskie listy zmarłych znowu i w tym roku zapełniły się tymi, którzy góry ukochali, po nich wędrowali, wspinali się, ratowali i w nich na zawsze pozostali…
„Królowo Tatr prowadź Go po niebiańskich szlakach” – napisano na jednej z tablic. Na innej czytaliśmy: „Swą radość życia i miłość do gór wnosiła między ludzi”. Na jeszcze innej tablicy sentencja: „Ukochał Boga, który go wybrał, ludzi, którym służył, góry, w których pozostał”. Przy każdej trzeba się zatrzymać w skupieniu, bo wypisane jest tu wszystko o zmarłym: ratowniku, przewodniku, himalaiście, alpiniście, taterniku, czy wreszcie o turyście, który też przecież kochał góry. Wszyscy oni swoją miłość do gór przypłacili życiem.
Z roku na rok tablic przybywa i zapełnia się ściana na skarpie przy Sanktuarium na Wiktorówkach. Nad wszystkimi tablicami dużymi literami jest napis: „… DOBROWOLNIE PRZYRZEKAM POD SŁOWEM HONORU…” (fragment przysięgi ratowników TOPR). Wiktorówki to taka „polska Osterwa”. Po stronie słowackiej na symbolicznym cmentarzu pod Osterwą uroczystości odbywają się w ostatnią sobotę października, a po polskiej stronie, tu na Wiktorówkach w pierwszą niedzielę listopada. „Jesteśmy jak jedna rodzina, bo łączą nas góry, Tatry” – powiedział w tym szczególnym miejscu prowadzący uroczystość.
Członkowie i sympatycy Oddziału PTT w Bielsku-Białej wzięli udział w tej uroczystości po raz trzeci, a więc byli obecni w tym miejscu od początku. To zasługa Janka Nogasia, naszego przewodnika, który jest inicjatorem tychże listopadowych wyjazdów na Wiktorówki. Niestety z ważnych powodów nie mógł dzisiaj być tu z nami.
Jeden z uczestników wyjazdu miał niezwykle rzadką okazję stanąć przed kamerą telewizyjną i powiedzieć parę słów o dzisiejszym wydarzeniu na Wiktorówkach. Zaczął mówić tak: „Nie byłoby mnie tu, gdybym nie chodził po górach”. Powiedział prawdę! Mnie i nas wszystkich też pewnie by tu dzisiaj nie było…
Tatry i pogoda „uczciły” to dzisiejsze święto potężnym halnym, który po południu rozhulał się na dobre od Zakopanego aż po Bielsko-Białą. Podczas przerwy przeznaczonej na własne potrzeby o mało co nie zmiótł nas z drogi pod Krokwią i nie powalił tak, jak te tatrzańskie lasy, jak te tatrzańskie świerki…
Za rok, w niedzielę 8 listopada zaproszeni jesteśmy na taką samą uroczystość, czwartą z kolei. Pojedziemy tam znowu, dla Nich! Tak, pojedziemy tam z potrzeby serca…

CS
.

nasza grupa pod Sanktuarium na Wiktorówkach po uroczystej mszy w intencji ludzi gór

Prelekcja Martyny i Grzegorza w salce Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej była dla licznie zebranych uczestników prawdziwą ucztą dla ducha. Zobaczyliśmy bowiem górę Matterhorn w słonecznej, sierpniowej pogodzie niemal z każdej strony z różnych miejsc: od Zermatt, od Gornergrat, od Klein Matterhornu, ze szczytu Breithornu i wielu innych. Zobaczyliśmy go odbijającego swoje piękno w wodach jeziorek polodowcowych jak w lustrze, dając turystom okazję do fotografowania tego niezwykłego widoku. Bo też ta najbardziej znana góra alpejska, choć nie jest najwyższa, to jednak należy do najpiękniejszych nie tylko w Europie, ale i w świecie! Liczy sobie 4478 m n.p.m., ma dwa wierzchołki, z których jeden należy do Szwajcarii (Matterhorn), a drugi do Włoch (Monte Cervino).
„Ten Matterhorn to taki wybryk natury (…), ma przedziwny kształt, (…) zdecydowanie odbiega swym śmiałym kształtem od otaczających szczytów. Niepokoi, prowokuje…” – czytamy w książce pt. „Dwa razy Matterhorn” Anny Czerwińskiej i Krystyny Palmowskiej (wyd. Sport i Turystyka 1980 r. str. 11).
Martyna i Grzegorz w zorganizowanej dziewięcioosobowej grupie przebywali w drugiej połowie sierpnia 2019 roku w Alpach Penińskich, w których aż 41 szczytów to czterotysięczniki. Na jeden z nich – Breithorn (4164 m n.p.m.) weszli od strony Klein Matterhornu. Dla Martyny i Grzegorza i wielu pozostałych uczestników był to pierwszy w życiu czterotysięcznik. Wejście na ten szczyt trwał trzy godziny, oczywiście z odpowiednim wyposażeniem (raki, czekan, kask, okulary). Piękne było zdjęcie Martyny i Grzegorza z banerem naszego Oddziału PTT. Brawo! Gratulujemy! Może doczekamy się podobnego zdjęcia ze szczytu samego Matterhornu? Marzenie? Jasne, że marzenie i to całkiem możliwe do zrealizowania!
Trzeba tu wyjaśnić czytelnikom, że oboje są młodymi wspinaczami, zaprawę wysokogórską mają, a wiemy to z dotychczasowych ciekawych prezentacji z wielu wypraw górskich.
Celem tej wyprawy trekkingowej nie był sam szczyt Matterhornu, ale jego otoczenie, zadziwiające swoim pięknem, ogromem gór i kurczących się licznych lodowców. Pośród tego wszystkiego był ten jeden, naj, naj, najważniejszy szczyt, najpiękniejszy, dla którego widoku zjeżdżają się turyści do Zermatt niemal z całego świata, a zwłaszcza z dalekiej Azji.
Zanim uczestnicy wyjazdu dotarli do swojej bazy w Täsch (ok. 6 km przed Zermatt), nie marnowali okazji i zaaklimatyzowali się „po drodze” wchodząc na Zugspitze w Alpach Bawarskich, najwyższy szczyt Niemiec (2962 m n.p.m.) i Wildspitze w Alpach Ötztalskich w Austrii (3768 m n.p.m.). Jak dowiemy się w trakcie prelekcji, aklimatyzacja bardzo się przydała.
Liczne zdjęcia z Zermatt z bogatym komentarzem Martyny pozwoliły nam poznać wyjątkowego ducha tej górskiej miejscowości położonej na wysokości 1600 m n.p.m., ostatniej w dolinie, bo dalej już są tylko góry i góry. Zermatt ma w sobie swoistą górską atmosferę, mnóstwo hoteli i domów z ukwieconymi oknami i balkonami. Wśród nich są też stare tradycyjne kamienno-drewniane domy, muzeum alpinizmu, liczne pomniki (pomnik świstaków), tablica poświęcona słynnemu przewodnikowi, który wspiął się na szczyt Matterhornu ponad 370 razy, ostatni raz w wieku 90 lat. Nazywał się Ulrich Inderbinen. W centrum jest kościół św. Maurycego, a obok niego cmentarz z grobami i tabliczkami upamiętniającymi tych, którzy zginęli w pobliskich górach …
Zermatt ma czyste powietrze, bo spalinowe pojazdy mają tu zakaz wjazdu. Jedynie pojazdy elektryczne mogą tu być używane. Bez wyjątku dotyczy to wszystkich pojazdów, nawet miejscowej policji.
Ale najważniejszy wśród miejscowych atrakcji jest tu ten jeden jedyny, najważniejszy i dostojny, przepiękny Matterhorn – marzenie wielu górskich wspinaczy. Marzenie całej grupy było dużo skromniejsze, a spełniło się jeszcze podczas tej wyprawy, gdy uczestnicy stanęli pod ścianą Matterhornu, czyli tam, gdzie zaczyna się już prawdziwa, trudna wspinaczka. Może kiedyś spróbujemy (?)… takie myśli w tym miejscu pod tą ścianą z pewnością kotłowały się w ich głowach. Doszli tam od Schwarzsee pokonując 700 metrów przewyższenia aż do Schroniska Hörnlihütte (3260 m n.p.m.). Właśnie tu Martyna wspięła się symbolicznie 10 metrów w górę, po prawdziwej skale Matterhornu… i dała radę!
Wśród dziesiątek zdjęć ciekawe było spojrzenie na Matterhorn, który w szybkim tempie zasłaniał się niczym welonem od samej góry do dołu. Na kolejnych zdjęciach, dosłownie co parę minut welon robił się coraz dłuższy i szerszy. Robiło się wtedy smutno … „Jak zobaczyć Matterhorn, to tylko do południa” – podkreśliła i wielokrotnie radziła Martyna. Miała rację!
Szczegółowy opis tej prelekcji zabrałby tu sporo miejsca. Trzeba by jeszcze wymienić wiele ciekawych miejsc, do których dotarli, jak chociażby Monte Moro – góra z Madonną. Uczynię więc skrót i zakończę go słowami Martyny, że „dzień bez trzytysięcznika jest dniem straconym”. O tej prelekcji uczestnicy spotkania z pewnością mogli jeszcze długo rozmyślać. To była piękna prelekcja, której opis był dla mnie mimo wszystko niemałym wyzwaniem!
Dziękujemy Martynie i Grzegorzowi!

CS
.

na prelekcji Martyny i Grześka pt. „Wakacje w cieniu Matterhornu”

W jesienny ciepły dzień ostatniej niedzieli października, członkowie i sympatycy Oddziału PTT w Bielsku Białej pod przewodnictwem Witolda Kubika, wybrali się wspólnie na Moravskoslezský kraj, tj. do województwa morawsko-śląskiego, aby w cudownych okolicznościach przyrody wejść na szczyt Travný (1203 m n.p.m.), znajdujący się w centralnej części Beskidów Morawsko-Śląskich, który położony jest między rzeką Morávką a potokiem Mohelnice.
W słoneczną niedziele rano wyruszyliśmy ku nowej przygodzie w kierunku Republiki Czeskiej. Droga minęła nam bardzo szybko, a nasz przewodnik opowiadał nam o ciekawej historii regionu do którego jechaliśmy. Tereny te należały do Śląska Austriackiego. Natomiast w czasach Czechosłowacji region nazywany był stalowym sercem kraju, ponieważ dominował tam, przemysł ciężki, a zwłaszcza hutnictwo stali. Należy tu dodać, że pomimo przemysłowego charakteru tego regionu jest w nim szereg obszarów chronionych, naszych odpowiedników parków krajobrazowych.
Gdy jesienią lato, zimą mrozy za to – mówi nasze jesienne przysłowie. Naszym jesiennym celem była góra Travný (1203 m n.p.m.), na której szczyt prowadzą dwa szlaki turystyczne. Jeden z Pražma, a drugi z Morávki. My wyruszaliśmy za niebieskimi znakami z Pražma. Ale za nim weszliśmy na szlak, zwiedziliśmy rzymskokatolicki kościół Parafię św. Jana Nepomucena w Morawce, gdzie jego historię krótko opowiedział nam przewodnik Witold, a później tamtejszy Redemptorysta Ksiądz proboszcz polskiego pochodzenia, który przywitał nas przed drzwiami kościoła i chętnych zaprosił do środka. Później zrobiliśmy grupowe zdjęcie i ruszyliśmy ku nowej przygodzie. Ponieważ szczyt Travný nie jest popularny wśród Czechów, dlatego na szlaku do szczytu wędrowaliśmy praktycznie sami. Podchodząc szliśmy pięknym lasem mieniącym się kolorami jesieni. Będąc na przełęczy (Na Přelači, 686 m n.p.m.) mogliśmy podziwiać skąpaną w słońcu panoramę Pasma Ropicy i podziwiać szczyty Małej Praszywy (706 m n.p.m.) i Praszywy (843 m n.pm.). Można było również oddać się pokusie i skorzystać z zwieszonej pomiędzy drzewami huśtawki, o czym bliżej może coś powiedzieć Grażynka.
Od przełęczy ruszyliśmy ostro do góry. Pomimo wysiłku, który wszyscy włożyliśmy podczas wspinaczki na szczyt Travný, wśród wysokich drzew i szeleszczących pod nogami liści, co rusz słychać było wesołe anegdotki i salwy śmiechu. Na zalesionym szczycie Travnego po grupowej fotografii i krótkim odpoczynku, ruszyliśmy w kierunku osady Visalaje (780 m n.p.m.). Tam również krótki postój i dalej szliśmy w kierunku rozejścia Ježanky (750 m n.p.m.). Tutaj czekała na nas niespodzianka w postaci krótkiej lecz intensywnej wspinaczki ku Gruň – Švarná Hanka (870 m n.p.m.). Tam czekała na nas cywilizacja. Okazało się, że ta część szlaku koloru żółtego jest bardzo popularna wśród czeskich turystów oraz ich czworonogich przyjaciół. Nic w tym dziwnego, skoro wędrując ta częścią szlaku Białego Krzyża po prawej stronie można było podziwiać Malý Polom (1060 m n.p.m.), nasz zdobyty szczyt Travný, pięknie prezentującą się Lysą Horę (1323 m n.p.m.), czy Smrk (1277 m n.p.m.). A gdzieś daleko można było dojrzeć szczyt o niebanalnej nazwie Radegast (1105 m n.p.m.)… Natomiast po lewej stronie mieliśmy pełną paletę cudów natury. Widoczne szczyty słowackiej panoramy, a w nich widoki na Tatry Zachodnie, Małą Fatrę, czy szczyty Wielkiej Fatry – crème de la crème. Na schodach Bezručove Skole zrobiliśmy sobie grupowe zdjęcie i dalej wędrowaliśmy ku końcowi naszej wycieczki tj. do Starych Hamrów. Tam wsiedliśmy do autokaru. Po drodze zatrzymaliśmy się w Vojkovicach „U Koníčka” posmakować czeskich specjałów, a później dalej w drogę aby planowo przyjechać do Bielska-Białej.
Jak powiedział australijski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika Tim Cahill – Jakość podróży mierzy się w liczbie poznanych przyjaciół, a nie przejechanych kilometrach – i chyba coś w tym jest! Górołazy z PTT do zobaczenia na kolejnych wyprawach.

Przemek Waga
.

nasza grupa na starcie we wsi Pražmo pod zabytkowym kościołem św. Jana Nepomucena

Kolejny weekend i kolejna tatrzańska przygoda członków naszego Oddziału z okolic Skoczowa… Tym razem dwóch z nich wybrało się w rejon Orlej Perci. Poniżej relacja z wycieczki na Granaty:

Właściwie powinno się zacząć opis od słów „kiedy ranne wstają zorze, dwóch spać nie może…”. Tych dwóch właśnie postanowiło zaliczyć wejście na wszystkie Granaty.
Zanim słonko otwarło oczęta wraz z Łukaszem maszerowaliśmy już wyremontowanym szlakiem przez w kierunku Hali Gąsienicowej. Będąc na przełęczy między Kopami mogliśmy obserwować kolejnych turystów, którzy niczym mrówki z czołówkami pokonywali obie trasy z Kużnic. Ciekawy widok, taki sznureczek świateł.
Po dotarciu do Murowańca i chwili odpoczynku ruszyliśmy w stronę Czarnego Stawu, gdzie weszliśmy na szlak prowadzący w kierunku Zadniego Granatu. W chwilę potem pojawiło się więcej turystów, którzy „atakowali” łańcuchy pod Zawratem. Z każdą chwilą robi się tłoczniej, pogoda dopisuje, jest ciepło. Na każdym z Granatów tłok, kolejki przy łańcuchach, mijanki – słowem: jak na autostradzie.
Po Granatach idziemy dalej w kierunku Krzyżnego, czyli idziemy Orlą Percią. I tu zaczyna się zabawa na całego z łańcuchami, słynną drabinką itp. Za nami i przed nami turyści, i znowu mijanki.
W końcu pokonawszy wszystkie trudności wchodzimy na Małą Buczynową Turnie, z której schodzimy na Krzyżne. Ostatnie foty z banerkiem na tle panoramy tzw „Piątki”. Słonko, które nam dzielnie cały czas towarzyszyło zaczęło już powoli zachodzić, a nam nie pozostało nic innego, jak wracać.
Powrót odbywał się już przy czołówkach. Pogoda dopisała, na trasach tłok.

Andrzej Koczur
.

nasi koledzy na jednym z Granatów