Oddział PTT w Bielsku-Białej

„To było niesamowite przeżycie, trochę nie wierzyłam, że mi się udało…” – takie wrażenia odniosła Martyna Ptaszek tam, na szczycie góry Grossglockner, gdy stała obok cesarskiego krzyża na wysokości 3798 m n.p.m. Wyżej było już tylko niebo, austriackie niebo…
Wierzchołek główny tej góry pierwszy raz zdobyty został 28 lipca 1800 r. Dokładnie 218 lat później, też 28 lipca Martyna weszła na swój pierwszy w życiu trzytysięcznik, na najwyższy szczyt Wysokich Taurów i Austrii. Ale były też i inne myśli, które w drodze na szczyt mimo wszystko jej towarzyszyły: „Boże, jak ja zejdę…?” „Dziołcha! tak jak żeś wylazła” – usłyszała w odpowiedzi.
Tymi wysokogórskimi przeżyciami podzieliła się dzisiaj z nami nasza oddziałowa koleżanka, pod której opieką jako przewodniczki nieraz mieliśmy okazję wędrować różnymi szlakami. Dzisiaj pełniła rolę prelegentki. Dzięki temu w ten grudniowy, tradycyjnie wtorkowy wieczór mogliśmy przeżyć razem z nią wejście na szczyt, który zaliczany jest do Korony Europy. Mogliśmy dowiedzieć się więcej o tym, jak wyglądało wejście drogą klasyczną zaczynające się w miejscowości Kals am Grossglockner, jak wyglądały poszczególne etapy tej drogi łącznie z noclegiem w schronisku Stüdlhütte (2802 m n.p.m.).
W pełnym zabezpieczeniu (raki, uprząż, czekan, lina), związane ze sobą liną asekuracyjną dwie trójki odważnych wspinaczy pokonywały lodowiec idąc, aż do Schroniska Erzherzog Johann Hütte (3454 m n.p.m). Na lodowcu napotkali tylko trzy szczeliny, które na szczęście tym razem były wąskie. Po dojściu do tego najwyżej położonego austriackiego schroniska, połowa uczestników tej grupy z różnych względów wycofała się z dalszej drogi na szczyt. Pozostała trójka, w tym Martyna, pokonywała różne trudności idąc przez lodowiec do skałek na grań i dalej na Kleinglockner (Mały Dzwon), następnie pokonując trudną przełęcz weszli na szczyt Grossglockner (Wielki Dzwon).
Szli po skałach, granią i żlebem, po śniegu i lodowcu. Czasem zdejmowali raki, bo przeszkadzały na skałach. Lodowiec i śnieg też były różne, rano zmrożone, a później miękkie i śliskie. Szli uważnie. Wykorzystywali też wbite słupki i pręty do zahaczenia liny, zwiększając tym samym stopień asekuracji. „Nie było łatwo” – powiedziała.
Towarzyszyła im różna pogoda, jak to bywa w lecie na tej wysokości: gorsza i lepsza, z mgłą i słońcem. Dodatkowym utrudnieniem i zagrożeniem było też wtedy, gdy na szlaku zrobiło się tłoczno i trzeba było czekać. Wśród wspinających się było dużo Polaków. Zbyt wielu chciało przecież wejść na ten niełatwy szczyt naj…
Szczególnie mocno utkwił w jej pamięci jeden z odcinków, który był mocno stresujący i najbardziej niebezpieczny, zresztą nie tylko dla Martyny. Zawsze budził on grozę wśród wielu wchodzących na ten najwyższy szczyt Austrii, a znajduje się pomiędzy Małym i Wielkim Dzwonem. Dlaczego? Bo trzeba było przejść trzy kroki po ośnieżonej grani, której szerokość wynosiła około 40 cm mając po obu stronach kilkaset metrów spadku. Żadnych barierek czy choćby poręczówek w tym miejscu nie było. „Strach było iść” – powiedziała Martyna. Nam, słuchaczom też udzielił się ten jej strach, bo wyobrażaliśmy sobie to trudne miejsce. Schodzili tak, jak wychodzili, tą samą drogą.
Dzięki tej prelekcji zobaczyliśmy, jak to jest w tych Wysokich Taurach w Austrii, gdzie jeszcze nie stopniały lodowce, gdzie często o wejściu na szczyt decyduje pogoda, kondycja i szczęście. Martyna i jeszcze dwie osoby z jej grupy ze Śląska weszli na Grossglockner za pierwszym razem, bo mieli właśnie to szczęście!
Przypomnę, że była to już druga prelekcja w naszym oddziale PTT dotycząca jej tegorocznego wyjazdu w kraje alpejskie. Najpierw o Alpach Julijskich opowiedziała nam na prelekcji w dniu 16 października br. Dzisiaj była kontynuacja tematu, ale już o innych górach, o Wysokich Taurach.
To ten Wielki Dzwon – Grossglockner wraz z Martyną w roli prelegentki przyciągnął nas, członków i sympatyków PTT O/Bielsko-Biała do salki przy ulicy 3 Maja. Warto było dzisiaj przyjść, zobaczyć i posłuchać!
Dziękując za dzisiejszą prelekcję życzymy Martynie wielu górskich sukcesów w zdobywaniu też tak samo wysokich i ambitnych nowych szczytów.

CS
.

zaczynamy prelekcję

W niedzielne przedpołudnie, 9 grudnia 2018 r., troje członków bielskiego oddziału PTT wybrało się na Krawców Wierch (1080 m n.p.m.) w Beskidzie Żywieckim.
Wędrówka rozpoczęła się w miejscowości Glinka. Żółty szlak z początku dość stromy, w dalszej części łagodniał i w zimowej aurze, bo padający na dole deszcz, w miarę wzrostu wysokości zamieniał się w śnieg, prowadził nas do celu. Po około dwóch godzinach dotarliśmy do Bacówki PTTK na Krawcowym Wierchu. Miło było się ogrzać i popatrzeć na padający za oknem śnieg.
W drodze powrotnej wiatr nieco rozwiał chmury i odsłoniły się przed nami piękne widoki. Niestety, to co dobre szybko się kończy. W padającym deszczu wyruszyliśmy w drogę powrotną.

KP
.

przed bacówką PTTK na Krawcowym Wierch

Początkowo drogą, później stokiem narciarskim i wreszcie górskim szlakiem, 8 grudnia 2018 r. zmierzaliśmy na Pilsko. Krótki odpoczynek na stacji kolejki i dalej w drogę. A na drodze dwie sarenki, które na nasz widok nieśpiesznie oddaliły się w głąb lasu. I dalej w górę, ale ostrożnie, bo pod warstwą śniegu, miejscami czaiła się warstwa lodu. Chwila odpoczynku w schronisku na Hali Miziowej i ostatnie podejście czarnym, a później zielonym szlakiem na szczyt. Na szczycie warunki atmosferyczne nie sprzyjały dłuższemu pobytowi, więc postanowiliśmy nie czekać na ich poprawę i wyszyć w drogę powrotną. Na powrót wybraliśmy na szczęście szlak żółty. Na szczęście, bo okazał się o wiele atrakcyjniejszy niż szlak czarny. Początkowo górskim szlakiem, później stokiem narciarski i wreszcie drogą wróciliśmy na parking.

KP
.

na szczycie Pilska

Podczas dzisiejszego pokazu filmów Wacława Morawskiego z wyjazdów z bielskim oddziałem PTT, mieliśmy okazję powspominać miło spędzone wspólnie chwile. Wśród słuchaczy znalazło więc kilka ciekawych nagrań osób, które brały udział w sfilmowanych wyjazdach. Inni mieli okazję zobaczyć, jak wyglądają górskie i krajoznawcze wypady z PTT. Dzięki filmom Wacława ponownie kroczyliśmy szlakami dalekiego Beskidu Sądeckiego na Koziarza z platformą widokową. Potem krajoznawczo ruszyliśmy na słowacką część Orawy, gdzie „zdobywaliśmy” Zamek Orawski i podglądaliśmy życie codzienne mieszkańców Orawy. Na końcu zaś wspominaliśmy 3-dniowy wyjazd do Tąpadeł pod Górą Ślężą na XXXIII Ogólnopolskie Spotkanie Oddziałów PTT.
Dla mnie był to szczególny pokaz. Nie tylko brałam udział we wszystkich prezentowanych wyjazdach, ale miałam okazję zobaczyć na filmach Wacława – siebie – w roli przewodnika. Dało mi to rzadko spotykaną okazję, żeby spojrzeć z dystansu, krytycznym okiem, na to jak mówię i co mówię, prowadząc grupę. Zmontowane przez Wacława filmy z nagrań i różnych zdjęć, jak zawsze wzbogacone były muzyką i komentarzem, opartym na relacjach z wyjazdów, publikowanych na stronie internetowej Oddziału.
Dziękujemy prelegentowi za pokaz i liczymy na kolejne filmy! Dziękuję słuchaczom za liczny udział i dyskusję po prelekcji. Zapraszamy już za tydzień na kolejną prelekcję. Jak zawsze punktualnie o godz. 18:00 w siedzibie bielskiego oddziału PTT przy ul. I Maja 1 (III p.)!

Martyna Ptaszek
.

zaraz zaczniemy spotkanie

W dniu dzisiejszym z inicjatywy Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej odbyła się wycieczka dla najmłodszych członków i sympatyków Oddziału wraz z opiekunami pt. „Spotkanie z Mikołajem”. W spotkaniu wzięło udział około 20 osób, w tym 9 dzieci.
Wędrówkę rozpoczęliśmy z ostatniego przystanku autobusowego w Szczyrku Biłej, skąd z nogi na nogę powoli szliśmy w stronę Chaty Wuja Toma. Na miejscu wypiliśmy herbatę, chwilkę posiedzieliśmy i wyruszyliśmy na Przełęcz Karkoszczonkę w poszukiwaniu Świętego Mikołaja. Zamiast Mikołaja na szlaku w pierwszej kolejności przywitał nas diabeł, a raczej diablica. A Mikołaja jak nie było, tak nie było. No to poszukiwania trwały nadal. Rozglądając się po krzakach i zaroślach nagle zobaczyliśmy osobę Mikołaja. Zmęczony podróżą odpoczywał na pieńku. Na przywitanie wyrecytowaliśmy wierszyk, którego nauczyła nas diablica ,,Mikołaju Święty, pocałuj mnie w pięty”. Każde dziecko otrzymało paczkę od Mikołaja.  Nie obeszło się również bez odśpiewania 100 lat Pani Celinie, która w dniu 6 grudnia będzie obchodzić urodziny. Na zakończenie wykonaliśmy wspólne zdjęcia.
Pożegnaliśmy się z Diablicą i Mikołajem i udaliśmy się w drogę powrotną. Wycieczka trwała około 2,5 godziny. Według mnie i większości osób, które były obecne na wycieczce, warto było wybrać się na dzisiejszą wycieczkę. Do zobaczenia za rok na kolejnym „Spotkaniu z Mikołajem”.

Paweł Talik
.

uczestnicy „Spotkania z Mikołajem”

Sivy vrch jest ostatnim ku zachodowi wybitniejszym szczytem Tatr Zachodnich. W głównej grani znajduje się pomiędzy Siwą Kopą, oddzielony od niej przełęczą Siwy Przechód, a Zuberskim Wierchem, od którego oddziela go szeroka przełęcz Palenica Jałowiecka. Jest też szczytem zwornikowym, w południowym kierunku odchodzi od niego boczna, południowa grań Siwego Wierchu. Najbliższym wzniesieniem w tym grzbiecie jest Mała Ostra oddzielona od Siwego Wierchu trawiastym siodłem Siwej Przehyby.
Ten piękny szczyt zdobywaliśmy na odbywającej się corocznie początkiem grudnia w ten rejon wycieczce z Polskim Towarzystwem Tatrzańskim oddziału bielsko-bialskiego. Najbardziej wprawieni wędrowcy stawiający na przejścia kondycyjne zdobyli wierzchołek Siwego (1805 m n.p.m.) już po 2 godzinach i 40 minutach na trasie: Bobrovecka vapenica – Babky – Mała kopa – Preduvratie – Vielka kopa – Ostra – Sivy Vrch. Rekreacyjnie cel osiągnęła większa część z liczącej kilkadziesiąt osób grupy górskich miłośników. Zupełnie relaksowa i szybka forma przejścia była możliwa z powodu bardzo sprzyjających warunków w porównaniu do wyprawy zeszłorocznej, gdzie śniegu było bardzo dużo. Ci wcześniej i ci później spotkali się w chacie Narużim, gdzie uraczyliśmy się (specjalnie dla nas przygotowaną) zupką oraz miejscową wodą prawdy (kto mógł), a kto nie mógł to schodził wolniej i było śmiesznie. Na bazie byliśmy około 19. Wspaniale jak zawsze.

Arkadiusz Kłaptocz
.

Bobrovecká Vápenica – nasza grupa na starcie tuż przed wschodem słońca