Oddział PTT w Bielsku-Białej

W zimowy, ale dość pogodny dzień wyruszyliśmy autobusem na zwiedzanie muzeum zamkowego w Grodźcu Śląskim. Byliśmy ciekawi tego dość tajemniczego miejsca, które przez długie lata było całkowicie niedostępne dla zwiedzających. Zabytkowe, potężne drzwi zamkowe otworzył nam przewodnik pan Mariusz Makowski. W niezwykle ciekawy sposób opowiedział nam dzieje dawne i współczesne obiektu, który w chwili obecnej jest własnością prywatną. Dzieje zamku sięgają XVI wieku, budowę rozpoczął Maciej Grodziecki, a dokończył jego syn Henryk. Z Grodźcem związanych było bardzo wiele osób bowiem właściciele zamku i okolic często się zmieniali, ale dwie osoby były szczególnie znaczące dla tego terenu. Byli to Wacław Grodziecki – twórca pierwszej nowożytnej mapy Polski oraz Józef Bożek, który skonstruował pierwszą maszynę parową w monarchii austriackiej.
Zbiory muzealne zgromadzone są w kilku niezbyt dużych pomieszczeniach na parterze, ale świadczą o ogromnym zaangażowaniu właściciela, pana Michała Bożka w ich wyeksponowanie. Pomieszczenia na piętrach mają być sukcesywnie remontowane w celu utworzenia muzeum – rezydencji. Na zakończenie zwiedzania zostaliśmy zaproszeni do kuchni, w której w bardzo interesujący sposób została połączona tradycja z nowoczesnością. Obdarowani materiałami informacyjnymi i wodą „Ustronianką” opuściliśmy mury tego gościnnego miejsca. Po krótkim spacerze weszliśmy do kościoła św. Bartłomieja Apostoła, w przedsionku którego umieszczone zostało renesansowe kamienne epitafium z wyobrażeniem postaci Henryka Grodzieckiego z 1587 r. przeniesione ze starego kościółka, którego trwała ruina znajduje się koło zamku.
Droga powrotna wiodła skrajem rezerwatu „Morzyk”, koło nieczynnej stacji kolejowej Grodziec Śląski aż do Świętoszówki, skąd wróciliśmy do Bielska-Białej autobusem.

Teresa Kubik
.

nasza grupa przed zamkiem w Grodźcu Śląskim

Rozpoczęcie sezonu górskiego 2018 przez Szkolne Koła PTT z Kóz – SK „Halniaki” przy Szkole Podstawowej nr 2 oraz SK PTT przy Liceum Ogólnokształcącym w Kozach – okazało się dość ambitnym zadaniem dla młodych turystów. Widokowa i stosunkowo łatwa trasa z Brennej przez Stary Groń, Grabową, Przełęcz Salmopolską na Trzy Kopce Wiślańskie w mocno zimowych warunkach okazała się sporym wyzwaniem. Mróz, spora ilość białego puchu na szlaku i dodatkowo obfite opady śniegu dały się nam wszystkim we znaki. Takie zimowe okoliczności nie spowodowały jednak poczucia zniechęcenia, a zamiast tego wyzwoliły sporo dziecięcej radości i energii wykorzystanej na harce i psikusy oraz bitwy na śnieżki. W tą śnieżną, mroźną sobotę dolina Leśnicy rozbrzmiewała dziecięcym śmiechem.
Nieustannie zasypywani przez ciągle spadające, ogromne płatki śniegu młodzi wędrowcy dzielnie brnęli w zaspach śniegu beskidzkim szlakiem za białym od puchu przewodnikiem Szymonem Baronem. Z czasem jednak, niskie śniegowe chmury musiały ustąpić przed entuzjastycznym nastawieniem naszej grupy i ostatecznie odsłoniły przed nami ośnieżone grzbiety Beskidu Śląskiego. Podziwiając rozległe panoramy dotarliśmy, już troszeczkę zmęczeni na Przełęcz Salmopolską, gdzie w przytulnej i ciepłej gospodzie zregenerowaliśmy pozostawione na zasypanym szlaku siły.
Pełni nowej energii szybko dotarliśmy grzbietem do uroczego miejsca jakim jest Przytulisko Telesforówka. Pomimo, iż chata była zamknięta zatrzymaliśmy się dłuższą chwilę na zdjęcia z widokami i oczywiście słynnym Garbusem :). Z Telesforówki już tylko kilkadziesiąt metrów dzieliło nas od Trzech Kopców Wiślańskich, de facto celu naszej wędrówki. Po dotarciu na szczyt, oczywiście, nie mogło zabraknąć pamiątkowego zdjęcia. Przy okazji krótkiego odpoczynku większości uczestników, nie obeszło się bez zawodów biegowych dla wyładowania nadmiernych ilości energii tych nielicznych 😉 Szybkie zejście do Brennej przysporzyło wiele okazji do zjazdów na jabłuszkach, wytrwale niesionych całą trasę.
W sumie młodzież ze szkolnych kół PTT z Kóz przedreptała w zimowych warunkach prawie 17 km i to w bardzo dobrym, bo planowym czasie. Podczas wspólnej, przyjemnej wędrówki udało nam się solidnie przemoczyć w śniegu ubrania, zmarznąć na dłuższych postojach, ale także nacieszyć sporymi ilościami białego, miękkiego puchu. Wyjazdy z PTT to jednak nie tylko zabawa, ale również i poznawanie gór pod względem topograficznym, przyrodniczym i historycznym. Na trasie było sporo okazji do opisywania górskich grzbietów ze szczytami i polanami, rozpoznawania dolin górskich rzek i widocznych w dole miejscowości. Nie zabrakło również opowieści o kulturze pasterskiej, schronisku na Przełęcz Salmopolskiej oraz okolicznych partyzantach z okresu II wojny światowej. Ciekawostką wartą zaznaczanie jest również to, że na całej 17 km trasie mieliśmy okazję podążać szlakami turystycznymi wszystkich kolorów: zielonym, czarnym, czerwonym, żółtym oraz niebieskim.
Dziękuję wszystkim uczestnikom wyjazdu na Trzy Kopce Wiślańskie za ten mile spędzony czas.
Do zobaczenia na kolejnej wycieczce!

Martyna Ptaszek
.

nasza grupa na Trzech Kopcach Wiślańskich

Tym razem, dzięki profesjonalnie przygotowanej prelekcji, przenieśliśmy się w Kaukaz, gdzie Janusz Pilszak wraz z dwoma kolegami atakował najwyższy kaukaski szczyt Elbrus i czwarty co do wysokości Kazbek.
Wyprawa, z uwagi na dobre połączenie lotnicze i brak konieczności posiadania wiz, rozpoczęła się w stolicy Gruzji, Tbilisi. Aby dostać się w rejon najwyższych szczytów Wielkiego Kaukazu, musieli przejechać słynną Gruzińską Drogą Wojenną. Droga powstała na początku XIX w. i była przez dłuższy czas modernizowana, m.in. przez polskich inżynierów, służących w carskim wojsku. Droga jest wąska, kręta i bardzo zatłoczona przez ciężarówki zmierzające do jedynego otwartego przejścia granicznego z Rosją. Przejechanie jej z gruzińskim, pełnym fantazji kierowcą, jest wspomnieniem, które na długo pozostaje w pamięci. Punktem startowym do ataku na Kazbek była miejscowość Stepancminda (d. Kazbegi). Stąd „marszrutką”, a następnie w towarzystwie koni, wspinacze docierają do budynku „meteo”. Dalej i wyżej trzeba wnosić ekwipunek na plecach. Biwak aklimatyzacyjny znajdował się na lodowcu Gergeti na wysokości 3670 m n.p.m. Zarówno Kazbek, jak i Elbrus znane są z bardzo częstych zmian pogodowych. Na szczęście po dwóch dniach wypogadza się i w nocy rozpoczyna się, zakończony sukcesem atak szczytowy. Droga na szczyt prowadzi głównie po stromym i usianym wieloma szczelinami lodowcu, dlatego cały końcowy odcinek pokonywać należy bardzo uważnie, asekurując się wzajemnie.
Elbrus leży na terenie Federacji Rosyjskiej (Republika Kabardyjsko-Bałkarska) i aby się tam dostać należy uzyskać wizę rosyjską oraz przejść uciążliwą odprawę wizową na granicy. W przypadku omawianej wyprawy odprawa trwała „tylko” 6 godzin. Po dotarciu do miejscowości Terskol, rozpoczęło się nerwowe śledzenie pogody, bo rosyjskie wizy były ważne 6 dni. Szczęśliwie pogoda dopisała i po noclegu w schronie Prijut 11, na wysokości ponad 4000 m n.p.m. szczyt (5642 m n.p.m.) został zdobyty.
Po szczęśliwym powrocie do Gruzji był jeszcze czas na zwiedzenie Tbilisi i skalnego miasta Wardzia, w pobliżu granicy turecko-gruzińskiej.
Piękna wyprawa, barwnie i fachowo przedstawiona przez Janusza.

AZ
.

rozpoczynamy prelekcję

Tradycyjnie w drugi weekend stycznia „gra” Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, której 26. finał odbył się w tym roku pod hasłem „Wyrównanie szans w leczeniu noworodków”. Orkiestra gra nie tylko na dole, bowiem za sprawą Kuby Terakowskiego już od czternastu lat odbywają się „Karpackie Finały WOŚP”. Za sprawą Piotrka, który po raz pierwszy kwestował na Hali Lipowskiej dziewięć lat temu, od sześciu lat w organizację tego wydarzenia zaangażowani są członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej.
Choć pierwotne plany zakładały dotarcie do schroniska już w piątkowy wieczór, różne sprawy rodzinne zatrzymały naszych wolontariuszy w domach. Na górski szlak wyruszyliśmy zatem w sobotę o poranku.
Ze Złatnej Huty, bo to właśnie czarny szlak stanowiący najdogodniejsze dojście do schronisk na Rysiance i Lipowskiej wyruszyliśmy niedługo po dziewiątej w siedmioosobowej grupie, by jak najszybciej otworzyć „sklepik orkiestrowy”. Nie było łatwo, bo choć dzięki Doktorkowi, który tradycyjnie pełnił funkcję „krakowskiego łącznika” oraz Kubie większość materiałów została wywieziona na górę już w piątek, całkiem sporo artykułów dźwigaliśmy w plecakach.
Chwilkę przed południem otworzyliśmy sklepik. Powoli do naszych puszek leciały pierwsze monety i banknoty. Około 18 rozpoczęliśmy najbardziej wyczekiwany punkt wieczoru, jakim była licytacja najatrakcyjniejszych przedmiotów, a mieliśmy porządny termos, latarkę-czołówkę, ochranicze, bidon z filtrem i wiele innych ciekawych rzeczy. W międzyczasie dotarły do nas kolejne osoby z bielskiej ekipy i tak wzmocnionym składem rozkręcaliśmy zabawę, której głównym celem było przeniesienie jak największej ilości gotówki z portfeli do puszek. Licytacje rozpoczęliśmy od mniej wartościowych przedmiotów zostawiając te droższe na nieco później. Dawaliśmy z siebie wszystko, lecz mieliśmy na koniec sobotniej kwesty przeczucie, że może nie być zbyt rewelacyjnego wyniku w tym roku.
Do kwestowania powróciliśmy w niedzielę z samego rana. Pojawiły się nowe osoby z zapasem monet i banknotów, które trafiały coraz szybciej do naszych puszek. Marcin z Mirkiem tradycyjnie poszli kwestować na Rysiankę, a Szymek z Piotrkiem dzielnie „walczyli” na Lipowskiej. Nieocenione w kwestowaniu były dzieciaki – dzięki Anielce, Zosi, Jasiowi i Filipowi do naszych puszek trafiały kolejne pieniążki. Kwestowaliśmy dłużej niż zwykle, by zejść z powrotem na parking już w całkiem sporej szarówce. Dla niektórych nie było to zejście, lecz długi i szybki zjazd na plastikowych sankach z odpowiednią dawką adrenaliny.
Łącznie w dwudniowym kwestowaniu na Hali Lipowskiej wzięło udział piętnastu członków i sympatyków bielskiego oddziału PTT.
Serdecznie dziękujemy wszystkim, którzy wzięli wraz z nami udział w XIV Karpackim Finale WOŚP, a szczególne podziękowania kierujemy tradycyjnie w stronę załogi schroniska PTTK na Hali Lipowskiej, o której gościnności, życzliwości i hojnym wsparciu mogliśmy się po raz kolejny przekonać.

W tym roku w ramach XIV Karpackiego Finału WOŚP udało nam się zebrać: 3645,54 PLN, 5,00 GBP i 5,70 EUR, co po przeliczeniu obcych walut na złotówki według kursów NBP z piątku wynosi 3692,68 PLN. To nowy, fantastyczny rekord naszego kwestowania na Hali Lipowskiej. Dziękujemy!!!

SB
.

część naszej grupy przed schroniskiem PTTK na Hali Lipowskiej

Po dłuższej przerwie, prezes naszego Oddziału Szymon Baron po raz kolejny miał okazję zaprezentować slajdy ze swoich podróży w sali amfiteatralnej chrzanowskiego MOSiR. Na zaproszenie Oddziału PTT w Chrzanowie nasz kolega przedstawił w dniu dzisiejszym opowieści i zdjęcia z ubiegłorocznego wyjazdu na Azory, podczas którego wszedł na najwyższy szczyt Portugalii – Pico. W spotkaniu wzięło udział kilkadziesiąt osób.

Frytka
.

Szymon Baron w trakcie prelekcji

Po raz kolejny zagościły w naszym lokalu przepiękne bałkańskie krajobrazy. Za sprawę zdjęć oraz filmu Ani i Tomka na prawie 2 godziny przenieśliśmy się do Czarnogóry, Kosowa, Albanii i Serbii. Tomek z dużą dawką humoru przedstawił nam relację z dwutygodniowego, jesiennego (wrzesień) pobytu na Bałkanach. Dzięki samochodowi terenowemu nasi bohaterowie sprawnie poruszali się po drogach i bezdrożach odwiedzanych terenów. Plan wyjazdu był opracowany wielowariantowo i w zależności od atrakcji ofiarowanych przez wybrany rejon oraz pogody, był korygowany na miejscu. Wędrówkom nie towarzyszył pospiech, dzięki temu mogliśmy obejrzeć piękne zdjęcia miejsc i sytuacji, w których warto było się na dłużej zatrzymać. Wędrówka zaczęła się od zdobywania szczytów w Górach Komovi. Są to góry piękne i wysokie, z kilkoma szczytami powyżej 2400 m n.p.m. Z tej części prelekcji najbardziej utkwiła w mojej pamięci przygoda z małym psiakiem, który postanowił towarzyszyć Ani i Tomkowi w zdobywaniu skalnych szczytów. Jednak w pewnym momencie wielkość progów skalnych przekraczała jego możliwości wspinaczkowe i ostatni odcinek pokonał na rękach Tomka. Chętnie też skorzystał z turystycznego poczęstunku, a zwłaszcza wody.
Z uwagi na deszczowe prognozy dla rejonu Gór Przeklętych zapadła decyzja o udaniu się na czarnogórskie wybrzeże nad Adriatykiem. Ale naszym bohaterom nie bardzo spodobał się zgiełk i komercjalizacja nadmorskich miejscowości oraz plaż. Na miejsce zakwaterowania wybrali zabytkową miejscowość Stary Bar, skąd wyruszyli na penetrację masywu Rumija, oddzielającego Jezioro Szkoderskie od Adriatyku. Bardzo ciekawym i atrakcyjnym przerywnikiem tej „górskiej” eskapady była kajakowa wycieczka po rozlewiskach Rijeki Crnojevica, jednego z dopływów Jeziora Szkoderskiego. Jak wiadomo nad Jeziorem Szkoderskim można spotkać blisko 280 gatunków ptaków, czyli około połowy wszystkich gatunków występujących w Europie. Więc i my mogliśmy zobaczyć na zdjęciach i filmie kilka ptasich portretów.
Kolejnym punktem wyprawy było zdobycie najwyższego szczytu Kosowa, Djeravicy, położonego w Górach Przeklętych (Prokletije). W Górach Przeklętych (już od strony czarnogórskiej) Ania i Tomek spędzili kilka dni. Jeden dzień poświęcili na zdobycie Złej Kolaty, najwyższego szczytu Czarnogóry, a następne na wędrówki innymi szlakami. Zdjęcia z wędrówek pozwoliły nam uzmysłowić sobie, jak piękne i zachwycające są Góry Przeklęte. O tej porze roku turystów prawie nie było, ale w trawie wygrzewały się żmije nosorogie, jedne z najbardziej jadowitych w Europie. Na szczęście udało się je odpowiednio wcześnie zauważyć i zobaczyliśmy dwa osobniki na zdjęciach. W drodze powrotnej do kraju odwiedziliśmy jeszcze kilka monastyrów w Serbii.
Myślę, ze nikt z ponad 30 widzów nie żałował przyjścia na dzisiejszą prelekcję.

AZ
.

uczestnicy prelekcji przed rozpoczęciem spotkania

Tradycyjnie, na rozpoczęcie nowego sezonu turystycznego odwiedziliśmy naszych południowych sąsiadów Czechów, aby zdobyć najwyższy Beskidu Śląsko-Morawskiego, Łysą Górę (1324 m n.p.m.). Naszą wyprawę rozpoczęliśmy w Bielsku, skąd samochodami dojechaliśmy do wsi Ostravice, z której rozpoczęliśmy podejście czerwonym szlakiem na sam szczyt. Łysa Góra jest charakterystycznym punktem orientacyjnym, a to za sprawą znajdującej się na jej szczycie wieży telewizyjnej. Tego dnia także przekonaliśmy się o popularności tej góry, a to za sprawą bardzo dużej ilości ludzi zarówno na szlaku, jak i w schronisku.
Ścieżka prowadząca na sam szczyt jest zróżnicowana, bowiem część trasy przebiega asfaltowaną drogą, która następnie przechodzi w leśny dukt. Po wyjściu z lasu, podziwialiśmy widoki z rozległej polany. Od tego miejsca, również musieliśmy się zmagać z oblodzonym szlakiem. Iście wiosenna pogoda przyniosła odwilż, a co za tym idzie także roztopy, które zamieniły się w niebezpieczne oblodzenia. Wyposażeni w raczki, szybko uporaliśmy się z topniejącym lodem i śniegiem, dzięki czemu mogliśmy bezpiecznie ruszyć w kierunku szczytu. Po niemal trzech godzinach marszu około południa zdobyliśmy nasz wierzchołek. Pogoda nie sprzyjała podziwianiu panoram górskich, z których słynie szczyt, toteż szybko udaliśmy do pobliskiego schroniska na ciepły posiłek. W trakcie pobytu w schronisku, niespodziewanie zza chmur wyjrzało słońce i naszym oczom ukazało się morze chmur oraz dające niesamowity efekt widmo Brockenu.
Po pamiątkowym zdjęciu, prezes Oddziału wręczył Wioli legitymację PTT, a Mateusz i Patrycja otrzymali z rąk przewodników brązowe i srebrne odznaki „Tysięczniki Trzech Narodów”.
Droga powrotna również wymagała dużej uwagi i skupienia. Cała grupa dotarła do samochodów około 16-tej, po czym wszyscy udaliśmy się w drogę powrotną, po drodze wstępując na małe zakupy czeskich rarytasów.

Wojtek B.
.

nasza grupa na szczycie Łysej Góry