Oddział PTT w Bielsku-Białej

„Piękna, dzika przyroda, spokój i cisza – słowem człowiek i tylko przyroda, i przecudne połoniny” – tymi słowami zakończył w swoim opisie Andrzej Koczur opowieść o ukraińskiej przygodzie w czerwcu br.
Zachęcam Was do przeczytania w pierwszej kolejności właśnie tej jego relacji, a dopiero w drugiej kolejności mojego opisu dzisiejszej prelekcji.

…

Piękny i interesujący jest ten opis, prawda?
A teraz powróćmy z tej wirtualnej podróży do małej salki Oddziału PTT w Bielsku-Białej. To właśnie tu mogliśmy spotkać się z dwoma podróżnikami, uczestnikami prywatnej podróży w te piękne ukraińskie góry, z Andrzejem Koczurem i Wiesławem Pleciakiem.
Frekwencja dzisiaj też nie dopisała, bo pewnie zawiniła deszczowa pogoda. Szkoda, bo dzięki zdjęciom i relacji „na żywo” mogliśmy odwiedzić bez paszportów i bezgotówkowo swoich sąsiadów „za miedzą” – Ukrainę.
Nasi podróżnicy mieli w tej ukraińskiej podróży konkretny cel. Był nim pierwszy etap zdobywania szczytów zaliczanych do „Korony Beskidów Ukraińskich”, która to Korona jest częścią „Wielkiej Korony Beskidów”. Podczas tego etapu zrealizowanego w dniach od 16 do 23 czerwca 2017 r. całej pięcioosobowej grupie udało się wejść na 7 szczytów, wśród nich na ten najwyższy na Ukrainie, na Howerlę. Wymienię je w kolejności zdobywania:
1. Rotyło (Góry Pokucko-Bukowińskie) – 1483 m n.p.m.
2. Baba Ludowa (Połoniny Hryniawskie) – 1590 m n.p.m.
3. Howerla (Czarnohora) – 2061 m n.p.m.
4. Bliźnica (Świdowiec) – 1883 m n.p.m.
5. Sywula (Gorgany) – 1836 m n.p.m.
6. Magura Łomniańska (Góry Sanocko -Turczańskie) – 1024 m n.p.m.
7. Ciuchowy Dział (Beskidy Brzeżne) – 942 m n.p.m.
Dzięki tej prelekcji zobaczyliśmy ciekawe zdjęcia z przeróżnych szlaków i dróg, zobaczyliśmy, jak wyglądają szczyty górskie, co na nich się znajduje i jakie jest oznakowanie. Zobaczyliśmy też miejsca po drodze, gdzie zatrzymywali się na nocleg oraz z trasy przejazdów.
Piękno krajobrazów górskich, przyrody niszczonej przez ludzi i różne kataklizmy, piękno wyremontowanych cerkiewek i wiosek przeplatało się tu jednak z czymś dziwnym, niezrozumiałym, czasem zabawnym, ale też i zastanawiającym…
W sumie dużo było tych zdjęć wykonanych przez wszystkich uczestników wyjazdu, a do tego komentarze, czasem budzące śmiech i… nie wiadomo kiedy, a zegarek wskazywał już godzinę 19:50. Szybko minęły prawie dwie godziny interesującej prelekcji.
To, co pokazali nam podróżnicy Andrzej i Wiesław można spotkać chyba tylko w tym kraju, do którego – mimo wszystko – warto się wybrać (pośpieszmy się, bo nigdy nie wiadomo…).
Warto było przyjść na tę dzisiejszą prelekcję i zobaczyć: jak wyglądają góry Rumunii od strony ukraińskiej, jak wyglądała „niby bacówka” z flagami Ukrainy i Unii, z miejscami dla kilkunastu osób, przy której, w tym jedynym miejscu był najmocniejszy sygnał telefoniczny, jak wreszcie wyglądały błotniste drogi „przez mękę”, rozjeżdżone gruzawikami i pojazdami wojskowymi, albo inne drogi, które zniszczyła woda i powodzie, i w stanie nie naprawionym użytkowane do dziś … Właśnie po jednej z takich dróg, a było to pod Bliźnicą, śmiały ukraiński kierowca z fantazją i ogromnym spokojem jechał z naszymi podróżnikami, mając jedno koło samochodu w powietrzu… i tu komentarz podróżnika Andrzeja: dużo nie brakowało, a część z nas by się nawróciła… Ten przejazd widzieliśmy na filmiku, przyznam się, że strach było patrzeć, a co dopiero jechać!
Ciekawe były zdjęcia paproci, wysokich i smukłych, rosnących jak palmy, przerastających człowieka, albo stado owiec, niezwykle szybko przemieszczających się po połoninach, pilnowanych przez pasterzy i 11 psów (!) i tu komentarz Andrzeja: z psem – szefem wszystkich psów – na czele! Widzieliśmy zdjęcie z bliska tego „czworonożnego szefa”!
Wreszcie nie sposób pominąć spotkanie z dużym stadem koni, pół dzikich, pasących się swobodnie bez żadnego nadzoru w okolicach Sywuli… i tu komentarz p. Andrzeja: poczułem się jak w westernie, tylko Indian brakowało… Zdjęcia z Worochty też były, wśród nich odnowiona cerkiew i zabytkowy kamienny wiadukt na Prucie.
Nie zabrakło też zdjęć różnych obiektów z dwoma flagami (dobrze wiecie, którymi!), albo zdjęć mostów, których barierki też były pomalowane kolorami tychże flag, ale o tym z braku miejsca i czasu już nie napiszę.
Można by tu jeszcze wiele, wiele dopisać, bo zdjęć było naprawdę dużo, a każde z nich było przemyślane i przemawiało do nas wyraziściej, jakby chciało potwierdzić, że „właśnie taka jest teraz Ukraina!”.

CS
.

w trakcie prelekcji

Jak z bicza strzelił minął okres urlopów, wakacji i przerwy we wtorkowych, ciekawych podróżniczych spotkaniach w salce Oddziału PTT w Bielsku-Białej.
Na rozpoczęcie nowego sezonu wystąpił nasz Prezes Szymon Baron, który wraz ze swym kolegą Wojciechem Szypułą uraczył nas relacją z wyprawy na Azory. Wprawdzie frekwencja była jeszcze wakacyjna, ale niech nieobecni żałują, bo utracili okazję poznania atrakcyjnej i nieczęsto trafiającej się wyprawy.
W kwietniowo-majowy (26.IV – 6.V.2017) przedłużony weekend wyruszyli z Balic Ryanair-em przez Bergamo (Włochy), Porto (drugie co do wielkości miasto Portugalii), Lizbonę, z której lokalnymi liniami Air Azores, dotarli w końcu po trzech dniach do Ponta Delgada, stolicy największej wyspy Azorów – Sao Mignel. Pogoń za „Koroną Europy” wymaga samozaparcia przy pokonywaniu „podróżniczych atrakcji”. Dzięki życzliwym Sergio (samochód) oraz Eduardo (locum) – (szczegóły w relacji Szymka i Wojtka w Kronice naszego Oddziału PTT) – udało się wiele atrakcyjnych miejsc zobaczyć, co podziwialiśmy dzięki projekcji zdjęć.
Kolejny skok z lotniska im. Jana Pawła II małym silnikowcem na wyspę Pico z celem wyprawy – najwyższym szczytem Portugalii Pico (2531 m n.p.m.). Po noclegu w niecodziennych, spartańskich warunkach u niemieckiego ekscentryka – Holgera, nasi wędrowcy osiągają cel wyprawy pokonując uciążliwą trasę pokrytą „produktami” erupcji wulkanicznych w siąpiącym deszczyku, mgle lub chmurach. Powyżej dwóch tysięcy metrów – błękit nieba, ale niżej tylko chmury i chmury.
Trochę wspinaczki na końcówce trasy w wulkanicznych, ciepłych oparach – aby w południe dopiąć celu. W zejściu wulkaniczny piasek – piargi i mgła wymagały ostrożności. Po prawie 7 godzinach od startu, z bazy przewodników, nasi prelegenci otrzymali „Certyfikat zdobywców Pico”.
Kolejnym dowodem, że tam weszli jest przywieziony kamień i złożony w skalnym ogródku „U Tadka” pod szczytem Klimczoka.
Po zakotwiczeniu u Emilii – już w komfortowych warunkach, zwiedzeniu miejscowych atrakcji, wyprawie promowej na wyspę Faial (stamtąd ukazał się Pico w całej okazałości) nadszedł nieubłaganie czas powrotu.
Dwa dni w Lizbonie to tylko „liźnięcie” zabytkowych obiektów, ale i dużo czasu, aby zauważyć miejscowe brudy i zmęczyć się decybelami. Jeszcze lot do słonecznego – tym razem – Bergamo, nocleg, majaczące w słońcu w dali ośnieżone Alpy i do domu – najpierw do Krakowa.
Brawo Szymek! Kolejny szczyt Korony Europy osiągnięty!
Dzięki projekcji zdjęć i relacji zdobywców Pico i my, uczestnicy tego interesującego spotkania bezgotówkowo byliśmy tam daleko, pomiędzy Europą a Ameryką, gdzie dotarli Szymek i Wojciech. Dzięki Wam za pozyskane wrażenia.

Andrzej Głażewski
.

pamiątkowe zdjęcie na zakończenie prelekcji

W sobotę rano (o godzinie 4:00) grupa 26 osób chcących wziąć udział w wycieczce organizowanej przez bielski oddział PTT na Lodową Przełęcz i Czerwoną Ławkę w Tatrach Wysokich pod przewodnictwem Jana Nogasia zebrała się na dolnej płycie dworca PKS.
Szybko dojechaliśmy do Tatrzańskiej Jaworzyny, z której ok. 7:30 ruszyliśmy przez Dolinę Jaworową w kierunku Lodowej Przełęczy (2372 m n.p.m.). Przez większą część wędrówki towarzyszyła nam mgła, dlatego nie mogliśmy podziwiać widoków.
Dopiero w górnej części Zadniej Doliny Jaworowej chmury dały nam szansę spojrzeć na okoliczne szczyty. Pod przełęczą mogliśmy także obserwować kozicę pasącą się 100 metrów od szlaku. Na przełęczy wiało bardzo mocno, dlatego większość osób szybko schodziła początkowo po łańcuchach, a dalej piargiem w kierunku Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Podczas zejścia zauważyliśmy jeszcze 9 kozic, wśród których było parę młodych. Schodząc, mijaliśmy szlak na Czerwoną Ławkę (2352 m n.p.m.), której niestety nie było widać, ponieważ zasłaniały ją chmury.
Kiedy doszliśmy do Chaty Teryego (2015 m n.p.m.), okazało się, że kilka osób z naszej grupy jest tam już od dwóch godzin! Późnym wieczorem odsłoniły się widoki na Łomnicę, Czerwoną Ławkę i Baranie Rogi. Około 20:30 wszyscy położyliśmy się spać.
W niedzielę rano po śniadaniu nasz przewodnik zdecydował, że nie idziemy na Czerwoną Ławkę ze względu na trudne warunki pogodowe (opady śniegu i deszczu), więc zaczęliśmy schodzić w dół Doliną Zimnej Wody, mijając Złotą Siklawę, obok Chaty Zamkowskiego (przy której spotkaliśmy oswojonego lisa jedzącego kabanosy z ręki), obok Obrowskiego Wodospadu i przez Hrebeniok do Starego Smokowca. Część grupy poszła jeszcze Magistralą Tatrzańską do Łomnickiego Stawu (Skalnate Pleso), przy którym znajduje się ośrodek narciarski i kolejka na Łomnicę.
W Starym Smokowcu cała grupa spotkała się o 14:00. O 15:00 wyjechaliśmy w kierunku Bielska-Białej, do którego wszyscy szczęśliwi, ale z nutą niedosytu dojechaliśmy o 18:00.

F.J.
.

nasza grupa na starcie wycieczki

Trzeci rok z rzędu, na zaproszenie zaprzyjaźnionego Koła PTTK „Beskidek” z Porąbki, grupa z bielskiego oddziału PTT bierze udział w Rajdzie Deptoków. W tegorocznej, siódmej edycji tego wydarzenia wybraliśmy się w osiem osób.
Choć pogoda nas nie rozpieszczała, z niewielkim poślizgiem spotkaliśmy się nieco po ósmej rano przy zaporze w Porąbce (a właściwie w Żarnówce). Zgodnie z planem rajdu ruszyliśmy zielonym szlakiem, a następnie opuszczając już ruchliwą drogę, za żółtymi znakami w stronę Hrobaczej Łąki. Choć na zmianę lało i mżyło, wartkim krokiem ruszyliśmy w górę. Nie przeszkadzał nam ani asfalt, po którym maszerowaliśmy, ani brak widoków, gdyż las we mgle wygląda pięknie i tajemniczo.
Około dziesiątej dotarliśmy do schroniska na Hrobaczej Łące, gdzie spotkaliśmy kilkudziesięciu uczestników Rajdu Deptoków z Porąbki i innych Kół Oddziału Babiogórskiego PTTK w Żywcu. Wielu z nich znamy z poprzednich edycji rajdu oraz organizowanej przez nasz Oddział akcji „Sprzątamy Beskidy z PTT”.
O 10:30 wzięliśmy udział we Mszy Św., a po niej, nie czekając ruszyliśmy na szczyt Hrobaczej Łąki, gdzie nasza nowa koleżanka z oddziału, Martyna, otrzymała legitymację członkowską PTT. 
Ze szczytu za czerwonymi znakami skierowaliśmy się Małym Szlakiem Beskidzkim w stronę parkingu przy zaporze, gdzie zostawiliśmy samochody.
Dalsza część VII Rajdu Deptoków miała miejsce na boisku LKS Zapora w Porąbce. Były tradycyjne gry i zabawy, a nade wszystko jak zawsze pyszna grochówka i wyśmienite ciasta. Tradycyjnie wzięliśmy udział w konkursie wiedzy o górach, w którym Martyna zajęła drugie miejsce. Słuchając pytań i prawidłowych odpowiedzi, mogliśmy dowiedzieć się wielu ciekawostek o gminie Porąbka i Beskidzie Małym.
Dziękujemy za miłą gościnę i fantastyczną atmosferę. Do zobaczenia w przyszłym roku!

SB
.

pamiątkowe zdjęcie w schronisku na Hrobaczej Łące