Oddział PTT w Bielsku-Białej

Witanie wiosny w Tatrach stało się już tradycją 🙂  Wyjazd do Doliny Chochołowskiej zapisał się już na stałe w plan wycieczek PTT. Również i w tym roku zainteresowanie tym wyjazdem jest ogromne. Z Bielska-Białej wystartowaliśmy o godz. 6:30 rano dwoma autokarami i busem. Po przeszło dwóch godzinach jazdy dotarliśmy na Siwą Polanę.  Już na miejscu nie zdziwiło nas to, że kolejka do kasy była długa, jednakże szybko poszło i cała 138 osobowa grupa weszła na teren TPN. Tuż za bramkami zrobiliśmy grupowe zdjęcie i ruszyliśmy w kierunku schroniska PTTK na Polanie Chochołowskiej. W dolinach mogliśmy podziwiać piękne wiosenne kwiaty (żywiec gruczołowaty, knieć błotną, lepiężnik i wiele innych), jednakże krokusów było jak na lekarstwo. Mimo, że wkoło szczyty Grzesia, Rakonia, Wołowca pięknie ośnieżone to słoneczna pogoda sprawiła, że na polanach krokusy już przekwitły. Dopiero gdy byliśmy już o parę kroków od schroniska naszym oczom ukazały się fioletowe „dywany”. Warto było 🙂 Większość z uczestników tej wycieczki jeździ co roku z PTT na krokusy i jak twierdzą co roku widok pięknych fioletowych „dywanów” z  krokusów zachwyca tak samo, a nawet i więcej.  Po dotarci do schroniska mieliśmy czas na krótki odpoczynek i posilenie się. Część naszej grupy wybrała się tradycyjnie na Grzesia, reszta „łapała” na polanach promienie słoneczne. Około godziny 13.30 wolnym krokiem  ruszyliśmy w drogę powrotną, by zgodnie z planem, punktualnie o 16-tej wyjechać w stronę Bielska-Białej. Do naszego miasta dotarliśmy około 19.30. Wiosna przywitana. Za rok znów będziemy ją witać w Tatrach, a czy w Dolinie Chochołowskiej to się okaże 🙂  Do zobaczenia!!!!

K.T.
.

początek wycieczki na Siwej Polanie

9 marca 2012 r. Adam Bielecki i Janusz Gołąb jako pierwsi himalaiści stanęli zimą na wierzchołku góry Gasherbrum I w Karakorum (Pakistan).
Dla nich i wszystkich związanych z tą wyprawą była to wtedy szczęśliwa góra, ale dla działającej równolegle międzynarodowej ekspedycji na tym samym ośmiotysięczniku – tragiczna.
Który to już raz mieliśmy okazję spotkać się w Książnicy Beskidzkiej z wybitnym himalaistą? Który to już raz mieliśmy możliwość osobistego poznania wielkich ludzi gór, taterników, alpinistów i himalaistów? Posłuchać ciekawych przeróżnych relacji z wielkich wypraw dawniejszych i nie tak dawnych, a także obejrzeć filmy, slajdy na prelekcjach itd. to przecież jest tym, co lubimy, co daje nam dużo radości, w czym jakże chętnie uczestniczymy. Zawsze organizatorem tychże spotkań jest Jan Weigel, któremu za te wszelkie starania wypada kolejny raz pięknie podziękować.
Minęło już trochę czasu, a dokładniej pisząc 4 lata, od pierwszego zimowego wejścia na Gasherbrum I (8080 m n.p.m). Kolejny ośmiotysięcznik zdobyty zimą był wtedy wielkim sukcesem Polaków działających w ramach programu „Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015” pod kierownictwem Artura Hajzera.
Dzisiaj, we wtorek 12 kwietnia 2016 r. spotkaliśmy się z tym drugim himalaistą, z Januszem Gołębiem, zaproszonym do nas w imieniu Bielskiego Klubu Alpinistycznego, Książnicy Beskidzkiej i Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej. Zapowiedziane spotkanie z tak wielkim himalaistą zgromadził wielu sympatyków gór, od najstarszych do najmłodszych. Wśród nas na sali byli też obecni himalaiści, znani nam z wcześniejszych prelekcji, a wśród nich prawdziwe legendy polskiego himalaizmu: Jerzy Wala, Marian Bała, Janusz Majer, Wiktor Kapturkiewicz i pewnie jeszcze wielu innych.
Dzisiaj Janusz Gołąb zaprezentował nam slajdy i pokazał krótki film z zimowego wejścia na Gasherbrum I. Choć za oknem wiosna zrobiła się na dobre, to jednak na sali w Książnicy powiało chłodem, zimowym chłodem, bo przecież wyprawa była zimowa, a temperatury sięgały tam minus 35 stopni C, co przy wietrze 30 km/godz. dawało temperaturę odczuwalną minus 58 stopni Celsjusza! Na ekranie cały czas oglądaliśmy śniegi, długie i szerokie lodowce, szczeliny, mróz na twarzach i ubraniach … brrrr … od tego widoku zimno rozchodziło się po naszych plecach…
Gasherbrum I nazywany często „szczytem ukrytym” jest drugim (po K2) co do wysokości szczytem Karakorum. Janusz Gołąb potwierdził, że „(…) tam ciągle wieje dosyć mocno, a działalność wysokogórską można było realizować tylko w tzw. oknach pogodowych, na które trzeba było czasem czekać całymi tygodniami”. Dla naszych himalaistów przewidywane tygodniowe okno pogodowe zawęziło się do 4 dni, a później do 1,5 dnia. To było bardzo, bardzo mało czasu na realizację ataku szczytowego. Właśnie pogoda zadecydowała i tym razem o sukcesie, o porażce, o dramacie, o życiu i śmierci…
Niestety sukces Polaków znalazł się w cieniu dramatu, który rozegrał się w tym samym czasie na tym ośmiotysięczniku (zaginęło 3 himalaistów z wyprawy międzynarodowej, której celem też było pierwsze zimowe wejście na G I, ale inną, nową drogą). Później, po 16 miesiącach góra surowo jeszcze raz „odpłaciła się” za to polskie zwycięstwo, bo właśnie na tej górze, na Gasherbrum I w dniu 7 lipca 2013 r. zginął Artur Hajzer.
Dużo można by napisać o tej wyprawie na Gasherbrum I, którą zorganizował i kierował Artur Hajzer, bo zobaczyliśmy dzisiaj wiele slajdów i posłuchaliśmy jakże ciekawych komentarzy. Nasz gość – Janusz Gołąb opowiedział nam bowiem o samej wyprawie i jej przebiegu, o poszczególnych etapach, o obozach, które nieustannie niszczył silny wiatr, o lodowcu, po którym szło się jak po polu minowym, o odmrożeniach palców i nosów, o akcji ratowniczej przy użyciu helikoptera itd.
To był piękny, historyczny wyczyn Polaków w Karakorum, później wyróżniony, nagrodzony, z najwyższymi odznaczeniami, ale – jak nam powiedział: „wielkiej radości nie było!”.
Janusz Gołąb ur. 16.11.1967 r. jest członkiem KW w Gliwicach. Jego przejścia i drogi w Tatrach, w Alpach, na Alasce, Grenlandii, w Patagonii, Tienszan, wreszcie w Himalajach i Karakorum należą do znakomitych w polskiej i światowej historii.
31 lipca 2014 r. zdobył szczyt K2. To właśnie ten arcytrudny szczyt, obecnie jedyny ośmiotysięcznik nie zdobyty zimą, będzie celem najbliższej zimy, do którego przygotowują się himalaiści z Polski, w tym również nasz gość, Janusz Gołąb. Kontynuator idei Artura Hajzera, obecny wśród nas Janusz Majer, potwierdził te zamierzenia.
W książce Bolesława Chwaścińskiego pt. „Ku nie zdobytym szczytom” na stronie 5 czytamy: „(…) Nie odkryjemy chyba nigdy przyczyny pchającej ludzi w skalne i lodowe urwiska, gdyż alpinizm jest jednym z zamiłowań ludzkich, a nauka nie potrafi dać odpowiedzi na pytanie, dlaczego ludzie mają właśnie takie, a nie inne zamiłowania”.

CS
.

w trakcie prelekcji

Pragnę poinformować, że dnia 11.04.2016 Kolega Andrzej Ziółko z Bielskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego wygłosił interesującą prelekcję „Hiszpańskie Camino de Santiago” w Cieszyńskim Uniwersytecie Trzeciego Wieku. Prelekcja odbyła się w Sali Konferencyjnej Osiedlowego Centrum Kultury i Rekreacji przy ul.Kossak-Szatkowskiej w Cieszynie.
Ponad 40-osobowa grupa słuchaczy UTW w Cieszynie z zaciekawieniem wysłuchała dwugodzinnej, barwnej prelekcji z ładnymi zdjęciami i filmikami, ukazujących „drogę” do Santiago de Compostela w Hiszpanii.
Dziękujemy Koledze Andrzejowi i liczymy na następne pokazy zdjęć z Jego licznych wyjazdów.

Krystyna Pawliczek
.

w trakcie prelekcji

W dniach 9 i 10 kwietnia 2016 roku członkowie i sympatycy Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Klubu Turystyki Wysokogórskiej (Artur, Bogdan, Krzysztof, Leszek i Robert) wybrali się na Słowację w góry Małej Fatry.
Po zaparkowaniu samochodu w Dolinie Vratnej, wyjechaliśmy „lanowką” na Snilowskie Sedlo (1524 m.n.p.m.), a następnie w kompletnej mgle skierowaliśmy się w stronę pobliskiego schroniska górskiego, czyli Chaty pod Chlebem. Po szybkim zakwaterowaniu ruszyliśmy zielonym szlakiem na Chleb (1.646 m.n.p.m.), który jest trzecim co do wysokości szczytem Małej Fatry. Żółty szlak szlak początkowo trawersuje zbocza Chleba, następnie dosyć stromo wspina się na Sedlo pod Hromovym (1.606m.n.p.m.), w końcu zmieniając kolor na czerwony wyprowadza na szczyt góry. Niestety, mleczna mgła nie dawała szans na podziwianie widoków, ale dobre humory rekompensowały ich brak.
Gdy zeszliśmy z Chleba pogoda zrobiła się duża bardziej łaskawa i ukazał nam się ośnieżony Krywań i Chleb oraz spowite chmurami szczyty luczańskiej Małej Fatry. W chacie uzupełniliśmy płyny, spróbowaliśmy specjałów słowackiej kuchni schroniskowej oraz pogawędziliśmy z turystami z Martina o tym „gdzie kto był i gdzie kto zamierza się wybrać”.
Następnego dnia widoczność była niemal zerowa, więc po powrocie do Doliny Vratnej oraz po zaliczeniu rundy samochodowej po obrzeżach żylińskiej starówki udaliśmy się w drogę powrotną.
Zgodnie stwierdziliśmy, że choć widoczków tym razem zabrakło, to i tak warto, gdy tylko nadarza się okazja powędrować w Małą Fatrę, która jest piękna w każdej scenerii, nawet tej mgielnej.

R.S.
.

nasi koledzy na Chlebie

Przy niezbyt optymistycznych prognozach pogodowych w sobotę (09.04.2016) wybraliśmy się na najwyższy szczyt Szypskiej Fatry w grupie górskiej Wielka Fatra na Słowacji. Masyw Šípu leży w widłach Wagu i Orawy. Dolina Orawy oddziela go od Małej Fatry, a dolina Wagu od Wielkiej Fatry, do której przynależy morfologicznie.
Ok. godziny 8:30 bus podwozi nas miejscowości Kraľovany-stacja, skąd rozpoczyna się żółty szlak turystyczny prowadzący na szczyt, górujący nad okolicą. Przewyższenie od lustra rzeki wynosi ponad 700 m, co przy długości szlaku w granicach 5 km daje średnie nachylenie 14%. Przechodzimy przez podwieszoną kładkę nad rzeką Orawą i brzegiem ornych pól dochodzimy do kompleksu wypoczynkowego Bystrička na Oravie. Dalej przez błotniste drogi leśne docieramy do grupy drewnianych chat, pozostałości po miejscowości Podšíp. (760 m n.p.m.). Stali mieszkańcy opuścili te domostwa przed 60-ciu laty. Obecnie miejsce to ma charakter naturalnego skansenu, ukazującego sposób życia górali liptowskich (Liptaków). Do tego miejsca szlak nie był specjalnie trudny. Przed nami bardzo strome i dzisiaj wyjątkowo śliskie (błoto i mokre liście) podejście na Zadný Šíp (1143 m n.p.m.). Widoczność jest bardzo ograniczona przez zalegającą mgłę.
O zobaczeniu otaczających pasm górskich nie ma mowy. Podziwiamy fantazyjne „igły” ze skał dolomitowych i wysoki drewniany krzyż na tej kulminacji. Do szczytu Šípu (1170 m n.p.m.) pozostało mam jeszcze pół godziny. Szlak na tym odcinku wije się pomiędzy skałami i pokrzywionymi przez wiatry drzewami. Występuje tutaj dość obficie sasanka słowacka o pięknych fioletowych kielichach kwiatowych. Niestety dzisiaj kielichy są zamknięte i oblepione kropelkami wody. Spotkaliśmy też kwitnące krzaczki wawrzynka wilczełyko. Na szczycie Šípu, podobnie jak poprzednio, widoczność ograniczona do kilku metrów. Robimy więc pamiątkowe zdjęcia i zaczynamy schodzenie (dalej żółtym szlakiem) do miejscowości Stankovany. Nachylenie ścieżki jest rozłożone w miarę równomiernie, więc idziemy szybko robiąc zdjęcia wiosennym kwiatkom. Na drodze spotykaliśmy kilka dorodnych winniczków i salamandrę, która schowawszy łepek w trawie i suchych liściach, myślała, że jest niewidoczna. Mokre skały i mgła odwiodły nas od próby wejścia do otworu w ścianie skalnej, położonego na wysokości ok. 15 m od terenu. O godzinie 14-tej docieramy do Stankovan. Nie potrzebujemy przechodzić przez kładkę na rzeką Wag, bo kierowca naszego busa przejechał mostem drogowym położonym kilka kilometrów dalej. Zadowoleni i prawie nieprzemoczeni, bo deszcz zaczął padać jak byliśmy w busie, wróciliśmy do Bielska. Pozostał jednak żal, że nie było dobrej widoczności i nie mogliśmy podziwiać pięknych panoramy. Myślimy, że będzie jeszcze okazja powrócić tutaj przy lepszej pogodzie.

A.Z.
.

uczestnicy wycieczki na końcu trasy w Stankovanach