Oddział PTT w Bielsku-Białej

W Książnicy Beskidzkiej w Bielsku-Białej spotkali się kolejny już raz ludzie, którzy kochają góry. Okazja ku temu była bowiem wyjątkowa, bo i Gość, czyli najważniejsza osoba tego spotkania, też taką była.
Jeszcze nie tak dawno wsłuchani byliśmy i wpatrzeni w slajdy pięknej opowieści o najwyższych górach świata, samego zdobywcy zimowego Everestu, Leszka Cichego, a dzisiaj robimy to samo z udziałem Aleksandra Lwowa. Obaj są wybitnymi himalaistami, wojownikami górskimi, których pasja życia, czyli pasja gór wysokich pochłonęła całkowicie. Nas przy okazji też, ale całkiem inaczej.
Dzięki tym dwom, a także wcześniejszym spotkaniom, kolejny raz przypomnieliśmy sobie i utrwaliliśmy w naszej pamięci osoby znane, wielce zasłużone dla rozwoju polskiego himalaizmu. Bo to właśnie oni zapisali się złotymi literami w historii himalaizmu. Wśród nich wymienię: Jerzego Kukuczkę i Wandę Rutkiewicz, Krzysztofa Wielickiego i Wojciecha Kurtykę, i jeszcze wielu, wielu innych, których wspomniał dzisiaj Aleksander Lwow.
„Mam do pokazania 280 zdjęć i dwie godziny czasu” – te słowa potwierdziły nasze przypuszczenia, że będzie to piękna i pasjonująca prelekcja. Tytuł prelekcji tak naprawdę aktualny będzie w przyszłym roku, bo wielka przygoda z górami Aleksandra Lwowa rozpoczęła się w 1971 roku w Sokolikach i Karkonoszach.
Wśród tych zapowiedzianych zdjęć na ekranie przewinęły się wielkie postaci z Polski i świata, o których bardzo często słyszeliśmy w tamtych minionych latach, dawnych i jakże niedawnych. Niektóre zdjęcia znane nam były z różnych publikacji i licznych prezentacji, których od wielu, wielu lat w naszym mieście nie brakuje. Mieszkamy w górach i kochamy góry takie, jakie mamy w zasięgu ręki. Interesują nas jednak też te najwyższe: Himalaje, Karakorum i inne. Dlatego tak chętnie bierzemy udział w tych prawdziwie górskich, takich jak dzisiaj, spotkaniach!
W największym skrócie poniedziałkową prelekcję można by ująć jednym zdaniem: był to kalejdoskop wspomnień z 50 lat życia Aleksandra Lwowa, z czego 45 lat nierozerwalnie związanych z górami. Wspomnienia te były pięknie i barwnie opowiedziane z humorem, i również lekką ironią. Tak po kolei przewijały się w nich lata wielu dekad, przeplatały się góry z ludźmi gór, były triumfy i porażki, było tak wiele przeróżnych i przedziwnych zdarzeń, które zdaniem Aleksandra Lwowa decydowały nieraz o tym, co będzie dalej… Kilka razy usłyszeliśmy wśród tych wspomnień zdanie: „I pewnie byśmy się tu dzisiaj nie spotkali…”.  Ale szczęście, jak widać, sprzyjało jemu i nam też, bo mimo wszystko dzisiaj spotkaliśmy się w naszej bielskiej Książnicy, choć ulewny deszcz utrudnił niejednemu drogę do niej.
Na zakończenie spotkania Aleksander Lwow powiedział mniej więcej tak: „Nie znoszę pytania: dlaczego się wspinamy. Odpowiedzi na nie bywają takie: bo są góry, bo poznajemy siebie, bo czeka na nas przygoda…, a głównie chodzi o to, żeby przeżyć!”. Podobnie brzmi tytuł jego książki, którą można było dzisiaj zakupić: „Zwyciężyć znaczy przeżyć 20 lat później”.
Trudno w tym miejscu opisywać wszystko to, co zobaczyliśmy i usłyszeliśmy dzisiaj w Książnicy Beskidzkiej. Zbyt mało miejsca jest w tej kronice, ale jest przecież Internet, są książki o tematyce górskiej, zwłaszcza ta, którą nam zaprezentował sam autor. Ponad dwugodzinna prelekcja połączona z prezentacją zdjęć była tak ciekawa, że pochłonięci nią zapomnieliśmy, że… trzeba wstać i iść do domu! Wielu z nas skorzystało z okazji i załatwiło do tej nowej książki i do różnych innych pamiętników cenny autograf Aleksandra Lwowa.
Dzięki tej prelekcji jeszcze bardziej utrwaliły się w naszej pamięci obrazy tych, którzy z wypraw nie wrócili, bo ponieśli największą ofiarę, a także tych, którzy działalność górską już zakończyli i… zwyciężyli, bo przeżyli…
Dla porządku napiszę kilka skromnych zdań o naszym Gościu. Aleksander Lwow zdobył cztery ośmiotysięczniki: Manaslu, Lhotse, Cho Oyu i Gasherbrum II. Brał udział w licznych wyprawach w góry wysokie, także ośmiotysięczne, letnią i zimową porą. Jego życie to wielka, górska przygoda i nie tylko.
Janku! Dziękujemy Ci za zorganizowanie kolejnej prelekcji w ramach cyklu imprez „Wspaniały świat gór wysokich”. Sala Książnicy Beskidzkiej zawsze była i jest, tak jak dzisiaj, pełna słuchaczy. To o czymś mówi! No bo te spotkania są jak „ładowanie akumulatorów” nie tylko dla gości, czyli alpinistów i himalaistów, ale też i dla Ciebie, i dla nas! Słowa Aleksandra Lwowa: „Czuję się tutaj jak u siebie w domu, dzięki Jankowi w głównej mierze…” miło było dzisiaj usłyszeć.

CS
.

Aleksander Lwow w trakcie prelekcji

Dzisiejszy zimny i pochmurny poranek nie napajał zbytnio na wyjazd w góry, ale stwierdziliśmy, że mimo wszystko jedziemy. Długi weekend majowy postanowiliśmy spędzić w Beskidzie Sądeckim. O 8.30 wyruszyliśmy samochodem w drogę przed siebie 🙂
Pierwszy planowany postój zrobiliśmy w Dębnie Podhalańskim. Jako przyszli przewodnicy beskidzcy założyliśmy, że zwiedzimy tam drewniany Kościół św. Michała Archanioła.  Zbudowany on został w 1490 r. Wewnątrz kościoła znajduje się późnogotycki tryptyk z początku XVI w., zabytkowy krzyż z 1380 r. oraz tabernakulum z początku XIV w. Obiekt w 2003 r. został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego UNESCO. Z Dębna udaliśmy się do wsi Krościenko nad Dunajcem. Krościenko to cudna miejscowość turystyczna i letniskowa, niedaleko Szczawnicy. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z XIV wieku, z 1348 roku. Piękna drewniana zabudowa Krościenka godna jest obejrzenia. Spacerując uliczkami po rynku zobaczyliśmy gotycki Kościół Wszystkich Świętych, wzniesiony w I połowie XIV wieku. Na rynku niedaleko kościoła  obejrzeć można również Studnię Kazimierz – masywną, żeliwną, ze sporym kołowrotkiem. Studnia wydaje się bardzo wiekowa, ale tak nie jest! Jak się okazuje, jest to studnia jubileuszowa, która stanęła tu w 1998 roku, z okazji 650-lecia Krościenka. Nazwa studni nawiązuje do króla Kazimierza Wielkiego.
Z Krościenka wyruszyliśmy do Szczawnicy, tam zostawiliśmy na parkingu samochód i wyruszyliśmy na szlak górski. Żółtym szlakiem udaliśmy się w stronę Schroniska pod Bereścienkiem. Niestety pogoda zbytnio nas nie rozpieszczała 🙁 i nie mogliśmy podziwiać pięknej panoramy. Za to nie zabrakło szkolenia ze znajomości tamtejszej roślinności występującej zarówno wzdłuż szlaku jak i na łąkach (szczawik zajęczy, fiołek wonny, przytulia wonna (marzanka), żywokost sercowaty, zawilec gajowy, śledziennica skrętolistna, knieć górska, pierwiosnek wyniosły, bodziszek żałobny oraz wiele innych). Po około 3 godzinach dotarliśmy do Schroniska na Przehybiu, gdzie zatrzymaliśmy się na nocleg. Zmęczeni szybko położyliśmy się spać, aby z rana po odpoczynku wyruszyć dalej.
W niedzielny poranek, jak zaplanowaliśmy o 7.00 wyruszyliśmy na szlak. Na trasie było mnóstwo błota, a drzewa i trawę pokryła gruba warstwa lodu. Musieliśmy dobrze uważać, aby nie oberwać jakimś kawałkiem w głowę 🙂 Pierwszym naszym założeniem było zdobycie szczytu Radziejowa (1262 m n.p.m), zaliczanego do Wielkiej Korony Beskidów i udało się. Nie zatrzymaliśmy się tam jednak na długo, bo mgła uniemożliwiła nam podziwianie panoramy z wieży widokowej, więc zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie z banerem i wyruszyliśmy w dalsza drogę przez Wielki Rogacz, Przełęcz Obidza do Przełęczy Rozdziela. Na Przełęczy Rozdziela przywitało nas słońce i zobaczyliśmy piękną panoramę, więc nie zastanawiając się dłużej słowo padło, że idziemy na szczyt Wysoka (1052 m n.p.m) i tak też zrobiliśmy 🙂 Po około godzinie byliśmy już na szczycie, nie obeszło się również bez zdjęcia z banerem i nadszedł czas na ostatni odcinek naszej trasy, czyli zejście Wąwozem Homola do Jaworek. Wąwóz zbudowany jest głównie ze skał wapiennych pochodzących z okresu jury i kredy z domieszką łupków i margli. Dnem tego bardzo znanego wąwozu, uważanego za jeden z najpiękniejszych w Polsce, płynie potok Kamionka, który również odegrał dużą rolę w rzeźbieniu koryta wąwozu. Potok tworzy liczne kaskady, a w jego korycie znajdują się ogromne głazy. Na wapiennych skałach wąwozu rosną rzadkie gatunki roślin wapieniolubnych i liczne okazy światłolubnych jałowców. Od 1963 r. jest on rezerwatem przyrody. Z Jaworek udaliśmy się do Szczawnicy, aby stamtąd wyruszyć w drogę powrotną do domu. Tak właśnie zakończyliśmy nasz długi weekend majowy 🙂

K.T.
.

troje kursantów na szczycie Wysokiej

Początek długiego weekendu stał się początkiem nowej serii wycieczek ukierunkowanych na góry Czech i Słowacji. Na pierwszy ogień poszedł nieco rzadziej wybierany (z racji konkurencyjnej Łysej Góry) Smrek. W dwudziestoosobowej ekipie wyruszyliśmy, po dotarciu do Ostravicy, czerwonym szlakiem w kierunku Małego Smreka, aby na rozwidleniu z żółtym szlakiem skręcić na właściwie, docelowy wierzchołek. Na miejscu odpoczęliśmy, zjedliśmy i wykonaliśmy obowiązkowe zdjęcie z banerem. Spotkaliśmy grupę Polaków z sąsiedniego województwa.
Droga powrotna wiodła na powrót do Siodła pod Smrekiem i dalej żółtym szlakiem w kierunku zbiornika wodnego Sance, położonego u stóp dwóch masywów górskich. Kolejnym punktem wycieczki było niewielkie miasteczko Hukvaldy, którego historia sięga trzynastego wieku, a jego główną atrakcją są ruiny zamku, będącego niegdyś ośrodkiem państwa hukwaldzkiego. Godzinny spacer po kompleksie, poprzedzony skromnym posiłkiem w miejscowych knajpkach, zakończyliśmy decyzją, iż odwiedzimy jeszcze rynek w Frydku-Mistku, zamykając dzień wspólną kawą i lodami.
Kolejny wyjazd serii już za dwa tygodnie… 🙂

Robal
.

nasza grupa na szczycie Smreka

W ramach dobrej współpracy z Oddziałem PTT w Krakowie, tym razem wybraliśmy się w czwórkę do Oświęcimia, na prelekcję prezesa naszego Oddziału, Szymona Barona pt. „Na bałkańskich wierchach”, której organizatorem było Koło PTT w Oświęcimiu działające przy oddziale krakowskim. Opowieściom o zeszłorocznej wyprawie trekkingowej, w trakcie której nasi koledzy z Oddziału zdobyli najwyższe szczyty Czarnogóry, Kosowa, Macedonii i Albanii, Grecji, europejskiej części Turcji oraz Bułgarii przysłuchiwało się około 40 osób.

Frytka
.

uczestnicy prelekcji w Oświęcimiu

W niedzielny poranek o 9.00 grupa osób (przyszłych przewodników beskidzkich) zebrała się w umówionym miejscu, aby wyruszyć na drugą wycieczkę krajoznawczą tym razem do Cieszyna. Zapakowaliśmy się do busa i obraliśmy kierunek na Cieszyn. Dzieje tego miasta sięgają IX wieku i wiążą się z grodem słowiańskiego plemienia Golęszyców. Cieszyn jest stolicą krainy historyczno-geograficznej Śląska Cieszyńskiego. W polskiej części miasta znajduje się większość cieszyńskich zabytków, skupionych w zespole przestrzennym Starego Miasta oraz na Górze Zamkowej. Po dotarciu do Cieszyna pierwsze kroki wykonaliśmy w kierunku Góry Zamkowej, aby zobaczyć tam Pałac Myśliwski Habsburgów – gdzie od 1947 r. mieści się Szkoła Muzyczna, piękny park, w którym znajduje się rotunda romańska św. Mikołaja z XI w. oraz Wieża Piastowska, na która weszliśmy by z niej podziwiać panoramę Cieszyna. Z Góry Zamkowej udaliśmy się ulicą zwaną „Cieszyńska Wenecja”- teren nad Młynówką, od średniowiecza istniał w tym miejscu sztuczny kanał, którego woda napędzała koła młynów oraz zaopatrywała warsztaty tkaczy, garbarzy, sukienników i kowali. Obecnie stojące tam domy z przerzuconymi nad Młynówką mostami i werandami tuż nad woda przypominają Wenecję. Stary XVI-wieczny młyn jest dodatkowa atrakcją. Idąc tą uliczką przeszliśmy w kierunku Studni Trzech Braci (Bolko, Leszko, Cieszko) – założycieli miasta Cieszyn. Dalszą część spaceru po cieszyńskim Starym Mieście rozpoczęliśmy od rynku, na którym znajduje się fontanna z figura św. Floriana, chroniącego przed pożarami. Zobaczyliśmy również kościół pw. Św. Marii Magdaleny, ratusz, pocztę, teatr im. A. Mickiewicza oraz budynek gdzie znajduje się Muzeum Drukarstwa. Ostatnim punktem wycieczki było Muzeum Śląska Cieszyńskiego – założone w 1802 r. przez ks. Jana L. Szersznikiem. Muzeum posiada bardzo bogate zbiory podzielone na działy: archeologia, etnografia, historia, i sztukę. O godzinie 14.30 wyruszyliśmy w drogę powrotną 🙂

K.T.
.

część grupy schodzi z wieży ostatecznej obrony w Cieszynie