Oddział PTT w Bielsku-Białej

Pętelka z Brennej przez Trzy Kopce Wślańskie, Przełęcz Salmopolską, Grabową i Stary Groń ze spontanicznego wyjazdu „na ostatnią chwilę” zamieniła się w dość liczny wyjazd znajomych z bielskiego Oddziału PTT. Jak widać na zdjęciu grupowym spragnieni jesteśmy górskich wędrówek „w dobrym Towarzystwie” i chwytamy w lot każdą okazję do wspólnej wycieczki.
Na parking w Brennej koło leśniczówki, nieco po godzinie ósmej, zajechało pięć aut, z gotowymi do drogi turystami. Ruszyliśmy niespieszny krokiem zielonym szlakiem na Trzy Kopce Wiślańskie i do uroczo zlokalizowanej Telesforówki na kawusię i ciasto drożdżowe. Poranek był przyjemny i w miarę słoneczny, ale niestety chmury zakrywały okoliczne góry ciężką biało-szarą pierzyną. Mieliśmy sporo szczęścia poruszając się przez całą trasę w takim oknie pogodowym z widokami na Polanę Stokłosicę i ukryty w chmurze szczyt Czantorii Wielkiej.
Dłuższy postój zrobiliśmy dopiero w chacie Grabowa i jej przepięknym, kwitnącym ogrodzie. Na trasie przez Przełęcz Salmopolską mijaliśmy bardzo wielu turystów pieszych i rowerowych. Dopiero jak pogoda zaczęła się nieco psuć, a ciężkie ciemne chmury ze wschodu zaczęły przetaczać się przez grzbiety Beskidu Śląskiego w naszą stronę, ruszyliśmy dalej. Do Starego Gronia i wieży widokowej mieliśmy ok. 40 min przejścia. Przy tym charakterystycznym punkcie zrobiliśmy zdjęcie z banerem i pozwoliliśmy sobie na jeszcze jedną dłuższą przerwę. Ze Starego Gronia czekało nas bowiem  już 30-minutowe zejście do Brennej.
Dziękujemy wszystkim za miło spędzoną niedzielę na beskidzkim szlaku!

Martyna i Grzegorz
.

pod wieżą widokową na Starym Groniu

90 dni. Trzy długie miesiące przyszło nam czekać na grupowy wyjazd z PTT, na wspólne zdjęcie z banerem. Choć dzieliliśmy pasję poprzez wyjazdy indywidualne w tym trudnym okresie, to właśnie brak zawsze radosnej kompanii i wspólnych rozmów na szlaku doskwierał nam najbardziej. Pierwsza wycieczka górska, jeszcze zorganizowana dość spontanicznie, spotkała się z dużym zainteresowaniem. Na trasę z Rajczy, przez Halę Boraczą i Prusów do Węgierskiej Górki skusiły się aż 23 osoby!
Przejazd pociągiem o stosunkowo późnej porze, bo o 8:43, okazał się niezbyt dobrym wyborem. Na pomysł wykorzystania pięknej, sobotniej pogody wpadło bowiem wiele osób. Przepełnionym pociągiem dojechaliśmy w niecałą godzinę do stacji Rajcza, skąd wesołą kompanią ruszyliśmy za znakami niezbyt uczęszczanego, niebieskiego szlaku. Dość liczna grupa, jaką stanowiliśmy, zwracała na siebie uwagę, ale w ten słoneczny poranek nie byliśmy jedynymi turystami na trasie. Pomimo, iż szlak omija szczyt Suchej Góry to zaczęliśmy wędrówkę stromym, kamienistym podejściem. Co jakiś czas mieliśmy okazję podziwiać ostre panoramy na Worek Raczański i Beskid Śląski, pojawił się nawet Wielki Rozsutec w Małej Fatrze. Na dłuższy odpoczynek z widokiem na zatłoczoną Halę Boraczą zatrzymaliśmy się na Polanie Cukiernicy. Stamtąd już tylko ok. 30 min. drogi dzieliło nas od słynnych wypieków ze schroniska na Hali Boraczej.
Mieliśmy sporo szczęścia. Tłumy przewijające się przez schronisko zdążyły wykupić już cały zasób porannych jagodzianek, ale kolejka była na tyle długa (czas oczekiwania ok. 30 min.), że doczekaliśmy się drugiego rzutu wypieków z godz. 13:00. Wprawdzie znacznie przedłużyło to nasz postój, ale za to mogliśmy się nacieszyć świeżutką, ciepłą drożdżową jagodzianką z widokiem na Romankę.
Po odpoczynku czekało nas tradycyjne zdjęcie grupowe (w końcu grupowe!) z banerem i jeszcze jedno podejście, na Prusów. Tam z kolei otworzył nam się widok na Kotlinę Żywiecką i otaczające ją Beskid Śląski i Mały. Potem było już z górki 🙂
Niebieskim szlakiem zeszliśmy do Żabnicy, skąd trzeba było iść asfaltem do Węgierskiej Górki. Przejście nie było aż tak meczące, jak się spodziewaliśmy i mieliśmy jeszcze trochę czasu do pociągu. Postanowiliśmy to wykorzystać. Część grupy zatrzymała się po drodze przy Forcie Wędrowiec, gdzie znajduje się niewielkie muzeum. Potem zmęczeni nieco upałem poszliśmy na przepyszne lody!
Pociąg w stronę Bielska nie był już tak zatłoczony, jak ten poranny i bez problemu znaleźliśmy miejsca siedzące. Dotarliśmy nieco po godzinie 18 i przyszło nam się pożegnać, niestety jeszcze bez uścisków.
Dziękuję wszystkim uczestnikom za wspaniałą atmosferę i wspólną wędrówkę! Miło było znów wspólnie ruszyć na szlak po tak długiej rozłące.
Do zobaczenia wkrótce!

Martyna Ptaszek-Pabian
.

pod schroniskiem PTTK na Hali Boraczej

Z dużym zainteresowaniem obejrzałem (i wysłuchałem) dzisiaj prelekcję Ani i Piotra o ich żeglarskich wyprawach na leżącą niedaleko od naszego wybrzeża wyspę Bornholm. Położona w południowo-zachodniej części Bałtyku wyspa jest częścią Danii i jest oddalona od naszego wybrzeża ok. 100 km. Bornholm jest odwiedzany przez liczne rzesze turystów z uwagi na względnie łagodny klimat, w stosunku do położenie geograficznego, ładne plaże, bogatą szatę roślinną, urozmaiconą rzeźbę terenu, gęstą sieć ścieżek rowerowych oraz korzystne warunki do żeglowania wokół wyspy.
Podczas prelekcji obejrzeliśmy zdjęcia z dwóch rejsów na Bornholm. Jeden z przełomu maja i czerwca 2018 roku, a drugi wakacyjny z dziećmi w 2019 roku. Oprócz uwag i objaśnień Piotra o żeglarstwie, a zwłaszcza żeglowania po Bałtyku, mieliśmy też możliwość obejrzeć wiele zdjęć z samej wyspy. Mimo, że Bornholm leży tak blisko naszych wybrzeży, przez całe wieki był pod wpływem i panowaniem skandynawskich potęg, Szwecji i Danii. Architektura jest typowo skandynawska, a kominy licznych wędzarni ryb świadczą, że mieszkańcy żyli z tego, co oferuje morze. Dzisiaj podstawowym źródłem dochodu jest turystyka, co widać było na zdjęciach zrobionych podczas pobytu letniego w 2019 roku. Pokazane piękne zdjęcia, których autorem był Tomek Pikuła, zapewne mogą zachęcić wielu ze słuchaczy (widzów) do kilkudniowego wypadu na Bornholm. Już czekamy na kolejną prelekcję z pobytu na Bornholmie. Zapewne nie będzie to prelekcja górska, bo najwyższe wzniesienie na Bornholmie ma zaledwie 162 m n.p.m., ale o wyprawie rowerowej też chętnie posłuchamy.
Dziękuję Ani i Piotrowi za interesujące „wirtualne” spotkanie, które podobno było ostatnim w tym półroczu, w ramach organizowanych przez Oddział PTT w Bielsku-Białej prelekcji. Teraz pora na spotkania na szlakach i gromadzenia materiału do kolejnych prelekcji, które ruszą w okresie jesienno-zimowym, miejmy nadzieje, że już w naszym lokalu.

A.Z.
.

prelekcja online od kulis

Podczas dzisiejszej prelekcji mogliśmy wysłuchać Julii i Katarzyny, które opowiadały o swojej wyprawie do Hiszpanii. Wyprawę wzdłuż wybrzeża, dziewczyny wraz z Grzegorzem rozpoczęły od zdobycia Mulhacéna o wysokości 3479 m n.p.m. Jest to szczyt w południowej części Hiszpanii w paśmie Sierra Nevada w Górach Betyckich, należący do Korony Europy. Ze szczytu wspaniałe widoki zapierające dech w piersiach, w oddali widoczne morze i plaża.
Po zdobyciu szczytu, wynajętym samochodem udali się wzdłuż wybrzeża w kierunku Alicante. Podczas prelekcji mogliśmy zobaczyć wspaniałe tereny, na których się zatrzymywali, malownicze „mirador”, miejsca widokowe przy drodze oraz cudowne i urokliwe małe miejscowości.
Na koniec Kasia, znana z tego, że uwielbia wspinaczkę, przedstawiła wspaniałe miejsca dla turystów chcących popróbować swoich sił w skałach.
Super wyprawa, wspaniałe krajobrazy, plaże, fale morza rozbijające się o klify. Czekamy na kolejne prelekcje.

Łukasz Kołek
.

Kasia i Julia, czyli prelekcja online od kulis

Kolejna prelekcja online, jako realizacja zalecenia „pozostań w domu” to relacja Szymona Barona z odbytej w czerwcu 2012 roku wyprawy na Grauspitz – najwyższą górę Liechtensteinu, leżącą w graniczącym ze Szwajcarią pasie Alp Retyckich – Rätikon. To była kolejna wyprawa dla zdobycia „Korony Europy”.
Zgrany zespół (11 osób) trzema autami, przez Zgorzelec, Drezno, Norymbergę dotarł do miejscowości Malans w Szwajcarii – na początku dogodniejszej drogi dotarcia do celu.
Po krótkiej, porannej drzemce w śpiworach na parkingowym asfalcie, większość wjechała kolejką w okolice szczytu Alpli, a dwójka dzielnych turystów zaliczyła tę odległość „z buta”!
Dalsza, bardzo malownicza trasa odkrytym terenem prowadziła przez kwieciste łąki, pastwiska z licznymi „milkami” oraz siedliska świstaków. W tle cel – łuk grzbietu Grauspitza o dwu wierzchołkach: Vorder (2599 m) oraz Hinter (2574 m). Po drodze przejście tunelem skalnym, przełęcz (2075m) z chatką, którą kilka lat wcześniej w maju, Szymek widział jako zasypaną śniegiem po górną krawędź drzwi. Tamte warunki, jeszcze dobrze zimowe, obroniły przed nim Grauspitza.
Szlak prowadząc przez płaty i połacie śnieżne dotarł do rozległego kotła śnieżnego zamkniętego od północy łukiem Grauspitza przechodzącego grzbietem do zwornika – trójstyku Austrii, Szwajcarii oraz Liechtensteinu – mierzącego 2570 m n.p.m. Naafkopfa, zdobycie którego było również planowane.
W tak urokliwym widokowo kotle założono „bazę wyprawy”. Stanęły dwa namioty, trzeci – prelegenta – nawalił. Na szczęście w pobliżu znalazła się chatka pasterska, gościnna, bo z dostępem do środka – na pięterku zrobiono sobie przytulne legowisko.
Mimo zimna, chmur i wietrzyska szczyty osiągnieto niemal „z marszu”. Dwójka, Szymek i Grzegorz jeszcze przed zmrokiem powróciła do bazy! Inni chętni dokonali wejść następnego dnia.
Rekonesans trasy wejścia na Naafkopf oraz pogorszenie pogody zmieniły plan. Wracając do parkingu „per pedes” inną trasą podziwiali lokalne budownictwo drewniane i okolice. Szymek, z uwagi na „zboczenie zawodowe” wypatrzył ciekawą, dużą budowlę z aluminium i szkła – coś z branży Aluprofu.
Wygospodarowany dzień ekipa przeznaczyła na zwiedzanie stolicy Liechtensteinu – Vaduz, co było nadprogramową atrakcją.
Dziękujemy Prezesowi za ciekawą prezentację.

Andrzej Głażewski
.

prelekcja online od kulis