Oddział PTT w Bielsku-Białej

Kameralny wypad na Pilsko 4-osobowej grupy członków PTT z Oddziału Bielskiego. Nie można było nie wykorzystać tak słonecznie zapowiadającego się weekendu! Były piękne widoki, błękitne niebo, ciepłe słońce i zimny śnieg pod stopami.

Fantastyczny dzień z rewelacyjną ekipą!

Martyna Ptaszek
.

nasza 4-osobowa ekipa na szczycie Pilska

Stało się już tradycją, że na początku roku spotykamy się z naszym Kolegą, Januszem Pilszakiem, aby usłyszeć o Jego „górskich” dokonaniach w poprzednim roku. W styczniu 2018 zapoznaliśmy się z relacją z wejścia na Kazbek i Elbrus. Teraz Janusz zabrał nas prawie 2000 m wyżej, bo na Aconcaguę (6962 m n.p.m.).
Wyprawa miała miejsce w lutym 2018 roku, kiedy na półkuli południowej kończy się lato. Oczywiście o letnich temperaturach możemy mówić na nizinach Argentyny, np. w Buenos Aires, gdzie było +37oC. Powyżej 4000 m n.p.m. w nocy temperatura spadała do –20oC, a w dzień słońce operuje bardzo mocno. W namiocie temperatura dochodziła do +15oC, a na zewnątrz należało się bronić przed poparzeniem. Należało też być przygotowanym na niespodziewaną burzę śnieżną.
Wyprawa była realizowana w składzie dwuosobowym, przy niewielkiej pomocy lokalnej agencji górskiej na terenie Parku Narodowego Aconcagua. Aby dotrzeć pod Aconcaguę należy pokonać z Polski prawie 14 tys. km. W omawianej wyprawie wybrano loty z Warszawy do Rzymu, następnie do Buenos Aires i na zakończenie do Mendozy. W drodze powrotnej zrezygnowano z przelotu pomiędzy Mendozą i Buenos Aires wybierając nocny przejazd wygodnym autobusem. Mendoza jest miejscem załatwiania formalności związanych z atakiem na szczyt Aconcagua, a ściślej pobytu na ternie Parku (Parque Provincial Aconcagua). Wykupuje się pozwolenie na pobyt, które jest jednocześnie polisą ratowniczą. Mimo dość wysokiej ceny, pozwolenie (permit) zapewnia kilka usług niespotykanych gdzie indziej, np. obowiązkowe badanie lekarskie przed wyruszeniem do baz przed szczytem, pomoc lekarską do bazy na poziomie 4350 m i gwarantowaną pomoc ratowników z transportem helikopterem włącznie. 4 lutego 2018 dwuosobowa ekipa melduje się na granicy Parku i każdy z uczestników otrzymuje bardzo uciążliwe, zaewidencjonowane imiennie, worki śmieciowe (jeden na odchody sanitarne, a drugi na pozostałe odpadki). Ta „przenośna toaleta” towarzyszy „szczęśliwcom” przez cały czas poruszania się po Parku Przy opuszczaniu Parku będzie trzeba się z nich rozliczyć pod groźbą wysokiej kary pieniężnej. Następne dni to transport ekwipunku i wyżywienia do kolejnych baz oraz aklimatyzacja na wysokościach w granicach 5000 m n.p.m. Taka kilkudniowa aklimatyzacja jest konieczna, aby poruszać się na wysokościach powyżej 6000 m n.p.m. bez wyraźnych objawów choroby wysokościowej. 13 lutego po pozytywnych wynikach badań lekarskich zapadła decyzja o podjęciu próby wejścia na szczyt Aconcagui. Pierwszy nocleg wypada na wysokości 5350 m n.p.m. a kolejny na 6095 m (Rocas Blancas). Rano 15 lutego, przy temperaturze -200C rozpoczyna się atak szczytowy. Przy pięknej pogodzie, po 8 godzinach udaje się osiągnąć szczyt. Nie ma zbyt dużo czasu na podziwianie przepięknych widoków, bo przed zapadnięciem zmroku trzeba jeszcze zejść do namiotu. Tak to marzenie się spełniło, zdrowie i pogoda dopisały, a Janusz może dopisać do górskiego CV zdobycie „prawie” siedmiotysięcznika. Starczyło jeszcze czasu na spacer po Buenos Aires i 20 lutego kolacja wypadła już z Rodziną w Kozach.
Przez ponad półtorej godziny słuchaliśmy fascynującej opowieści o wytrwałym dążeniu do osiągnięcia celu (szczyt Aconcagui) i o Argentynie. Już jestem ciekaw, czym zaskoczy nas Janusz podczas prelekcji w przyszłym roku.

AZ
.

zamiast typowego zdjęcia z prelekcji tym razem taki oto kolaż 😉

Regularne wycieczki z PTT Bielsko-Biała odbywają się bez względu na pogodę. 10 lutego obraliśmy za cel Malinowską Skałę, z planem przejścia przez Magurki – Wiślańską i Radziechowską, z zejściem do samochodów przez Muronkę. Trasa w warunkach letnich bardzo przyjemna, w lutym może zaskoczyć. Prognozy straszyły porywistym wiatrem, nasza przewodniczka Martyna miała więc przygotowane kilka wariantów przejścia, aby bezpiecznie sprowadzić nas na dół.
Wypad rozpoczęliśmy od przyjemnej niespodzianki – pogoda zapowiadała się wspaniale. Jeszcze bardziej ucieszyła nas wiadomość, że nieoczekiwanie nasza grupa powiększyła się w ostatniej chwili! W pozytywnym nastroju wyruszyliśmy więc w drogę. Do Ostrego dojechaliśmy bardzo szybko, pozostawiając samochody na skutym lodem parkingu.
Podejście rozpoczęliśmy od zmarzniętego na kamień śniegu, jaki przez większość czasu pokrywał szlak. Niespiesznie posuwając się w górę obserwowaliśmy otoczenie drogi w poszukiwaniu nadłamanych przez wiatr drzew, a także podziwiając widoki. Poranek zapierał dech w piersiach. Tak błękitnego nieba dawno nie było nam dane oglądać. Słońce przyjemnie ogrzewało, kiedy zatrzymywaliśmy się na herbatkę.
Pnąc się w górę Martyna pokazała nam którędy biegnie planowana trasa. Szczyty gór były niemal całkowicie łyse, nie oferując praktycznie żadnej osłony przed wiatrem, który wzmagał się wraz z wysokością. Przed ostatnim podejściem na Malinowską zatrzymaliśmy się w lasku świerkowym, żeby ustalić plan działania. Dmuchało już bardzo konkretnie.
Zawierucha tylko się wzmagała, kiedy podchodziliśmy na szczyt. Zauważyliśmy, że powalone drzewa, które pociągnęły za sobą kawał ziemi, tworzą całkiem niezłe zagłębienia. W razie czego można się tam będzie schronić. Mimo wszystko każdy chciał zdobyć szczyt. Pogoda nadal była wspaniała, a silny wiatr przegnał smog poprawiając widoczność. Po tradycyjnej sesji zdjęciowej postanowiliśmy, że zrobimy normalną trasę.
Zmieniliśmy zdanie zanim doszliśmy do rozwidlenia szlaków. Dmący wiatr nie tylko uprzykrzał życie, udało się mu także przygnać ciemne chmury. Zapowiadało się małe załamanie pogody. Rozpoczęliśmy zejście tym samym szlakiem. Ciepły dzień odcisnął na nim swoje piętno – coraz śmielej spod pokrywy śnieżnej wyglądały wartkie strumienie. Woda mknęła w dół.
Ciepła pogoda wyciągnęła z domu rzesze ludzi. Spacerowały całe rodziny. Parking, prawie całkiem pusty rano, był wypełniony po brzegi. Samochody stały wzdłuż ulic. Pakowaliśmy się w doskonałych humorach, jakby wietrzysko przegnało złe myśli.
Dziękuję wszystkim za wspaniale spędzone chwile, do zobaczenia!

Grzegorz Pabian
.

nasza kameralna ekipa na Malinowskiej Skale

Dziś podczas tradycyjnej wtorkowej prelekcji w siedzibie Bielskiego Oddziału PTT mieliśmy okazję poruszyć wraz z prelegentem Janem Nogasiem niezwykle ciekawy i ważny problem: „Po co nam nowy Park Narodowy?” Nie da się ukryć, że na terenie Polski znajduje się wiele cennych przyrodniczo miejsc, które jeszcze nie są objęte dostateczną ochroną. Podobne zdanie ma Społeczna Rada na Rzecz Utworzenia Turnickiego Parku Narodowego. Pomimo starań wielu pokoleń działaczy i ekologów, podkreślających unikalność przyrodniczą terenów leśnych Pogórza Przemyskiego i Gór Słonnych, temat parku utknął w martwym punkcie. Biorąc pod uwagę fakt, iż mowa tu o terenach górskich i bliskich sercu PTT, również nasza organizacja chciała się ustosunkować do całości problemu.
To właśnie nasz prelegent Jan Nogaś z grupą znajomych udał się pod koniec października 2018 r. na mały rekonesans terenów, które miałyby tworzyć nowy Park Narodowy. Swoje obserwacje zebrał i zaprezentował nam właśnie dzisiaj. Warto też dodać, że Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego podjął uchwałę, w której poparł działania dążące do powstania Turnickiego Parku Narodowego, zdając sobie jednocześnie sprawę z wielu problemów natury formalnej i ludzkiej, stojących na przeszkodzie ku rozszerzeniu ochrony turnickiej przyrody. My również podjęliśmy dziś ożywioną dyskusję odwołując się do własnych, lokalnych doświadczeń. Myślę, że po dzisiejszej prelekcji Jana nikt ze słuchaczy nie ma wątpliwości, dlaczego „walka” o ochronę otaczającej nas przyrody jest tak istotnym elementem i jednym z podstawowych założeń statutowych Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

Martyna Ptaszek
.

Turnicki Park Narodowy – prelekcja Jana Nogasia