Oddział PTT w Bielsku-Białej

We wtorkowy wieczór w salce PTT O/ Bielsko-Biała wierni słuchacze organizowanych tu od lat prelekcji, mogli tym razem „zostawić” góry w spokoju i „przesiąść się” na rower. Tym sposobem razem z prelegentem, Andrzejem Ziółko „zwiedzaliśmy” na ekranie jedną z dwunastu prowincji Holandii – Zelandię (Zeeland), a przy okazji bliskiego sąsiedztwa mogliśmy dotrzeć także do historycznego miasta w Belgii, do Brugii, którego centrum wpisane jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Andrzej wybrał się w maju 2013 roku do Królestwa Niderlandów, do kraju nizinnego, słynącego nie tylko z wiatraków, polderów i największych na świecie plantacji tulipanów. Holandia – polska nazwa państwa jest nieprecyzyjna, gdyż Holandia Północna i Holandia Południowa to tylko dwie z dwunastu jego prowincji.
Miejscowość Nieuwvliet w prowincji Zelandii ponad tydzień była jego bazą. Zamieszkał na Campingu t’Shorre (osiedle Nieuwvliet-Bad) tym razem nie pod namiotem, ale w jednym z licznych domków użyczonym mu na czas pobytu. Domek przypominający kontener miał w sobie wszelkie wygody, a sam camping był doskonale zagospodarowanym zapleczem na czas pogody i niepogody.
Do Morza Północnego było stąd blisko, do licznych ścieżek rowerowych też. No bo te okolice (i ten kraj) to przecież prawdziwy raj dla rowerzystów. Niezliczone kilometry tras rowerowych przebiegają właśnie tu groblami, wzdłuż kanałów, wzdłuż wybrzeża, w pobliżu słynnych tam wodnych itd. Czasem jego jazdę rowerową wstrzymywał opuszczony szlaban, bo akurat w tym czasie kanałem przepływał jacht z wysokim masztem. Na filmikach widzieliśmy podnoszenie dwóch blisko sąsiadujących mostów, przez które prowadziła droga dwupasmowa, a przy niej z obu stron ścieżki rowerowe.
Aktywnie rowerowo-turystycznie spędzał nasz prelegent ten czas przyglądając się różnym, niezwykle zadbanym miejscowościom, zabytkowym budowlom, starym kościołom, sklepom pełnych serów i ryb morskich itp. Przyglądał się również terenom nadmorskim od wieków osuszanych i zagospodarowanych. Także liczne, olbrzymie długie statki, które załadowane wysoko po brzegi kontenerami, oczekiwały w kolejce do portu były w centrum zainteresowań naszego rowerzysty i fotografa.
Andrzej dużo fotografował, w tym także napotkany świat rolniczy, zwłaszcza stada krów holenderskich. Niektóre z nich swoim umięśnionym i wręcz zniekształconym wyglądem w żaden sposób nie przypominały znanych nam tradycyjnych czarno-białych holenderskich krów, nie wspominając już o porównaniu ich do zgrabnych alpejskich „Milek”.
Na jego zdjęciach i filmikach często pojawiały się wiatraki, te elektryczne i tradycyjne, a także żywe wzburzone fale morskie Morza Północnego, odpływy i puste plaże. To wszystko było dla nas bardzo ciekawe i jakże inne od tych górskich widoków, często ostatnio oglądanych w tej salce.
Dzięki prelekcji Andrzeja zobaczyliśmy i posłuchaliśmy o przedsięwzięciach Holandii mających na celu ochronę wybrzeży, nie tylko tej prowincji Zelandii. Holandia, a właściwie Królestwo Niderlandów, jest krajem w dorzeczu trzech rzek: Renu, Mozy i Skaldy, w którym jedna czwarta powierzchni to depresje.
Dowiedzieliśmy się również o katastrofalnej powodzi w nocy z 31 stycznia na 1 lutego1953 roku, w wyniku której przerwane tamy chroniące ląd od morza spowodowały śmierć 1835 osób, utonęło tysiące sztuk bydła, a tysiące domów uległo zniszczeniu. Woda wdarła się wtedy 75 km w głąb lądu i co najgorsze, zasoliła tereny rolnicze.
Katastrofa była tak duża, że rząd Holandii postanowił przyspieszyć realizację wcześniej opracowanego Planu Delta i zbudować system budowli hydrotechnicznych, który w przyszłości miałby zapobiegać takim nieszczęściom. Plan Delta realizowany był przez 40 lat i zakończony w 1997 roku został uznany za jeden z siedmiu współczesnych cudów świata.
Warto było posłuchać o nim. Zapory, tamy z zasuwami, ogromne wrota, konstrukcje unikatowej technologii – o tym wszystkim nie sposób tu szczegółowo napisać.
Dzięki prelekcji Andrzeja Ziółko zatrzymaliśmy się w tej holenderskiej prowincji na dłużej, i dobrze, bo o niej można by jeszcze dużo opowiedzieć.
Zabrakło nam czasu na drugą część prelekcji. „Węgry rowerowo” zobaczymy innym razem – obiecał nam Andrzej na koniec dzisiejszej bardzo ciekawej i oryginalnej prelekcji.
Dziękujemy!

CS
.

Andrzej Ziółko w trakcie prelekcji

Mimo zadymki, przypominającej mi październikową w 1997 r., gdy przerywając wyprawę na Pop Iwana musieliśmy schronić się grocie Smotricza, na prelekcję Celiny Skowron przybyli ciekawi wrażeń członkowie i sympatycy Oddziału PTT w Bielsku-Białej, wśród nich Gosia z Krakowa.
Miłośniczka Karpat Wschodnich przygotowała relację ze swych sześciu wędrówek w różnym towarzystwie na ten charakterystyczny i szczególny, liczący 2028 m n.p.m., trzeci co do wysokości szczyt Czarnohory. Istniejące tu jeszcze liczne słupki graniczne świadczą o byłej granicy polsko-czechosłowackiej.
Cztery razy Celina była z grupą TREK-I Antka Pasicha z Przemyśla, a w 2018 r. z PTTK z Rzeszowa.
Pop Iwan to polski akcent – po dwóch latach wybudowano na nim, staraniem LOPP ze składek społecznych Obserwatorium Astronomiczne i Meteorologiczne, łącznie z placówką KOP. Obserwatorium zostało oddane do użytku 29 lipca 1938 r. i działało pod kierownictwem Władysława Midowicza do 18 września 1939 r. Wiele ciekawych informacji na jego temat wyszukała Celina – między innymi to, że podczas swych życiowych przeprowadzek ukończył maturę w Asnyku w Białej. Były też informacje z czasów budowy, wyposażenia, krótkiej działalności i ewakuacji na skutek sowieckiej agresji.
Zaprezentowane zdjęcia pozwoliły „zaglądnąć” w głąb ruin i „wejść” na wieżę byłej kopuły Obserwatorium, jak również podziwiać rozległą panoramę tej części Karpat. Aktualnie, z uwagi na przeprowadzany remont, obiekt jest niedostępny dla turystów.
Zeszłoroczny, sentymentalny powrót w Czarnohorę, po siedemnastu latach, utrudniła prelegentce niesprzyjająca pogoda: huraganowe wiatry, deszcze i mgły – więc czy może będzie powtórka w bieżącym roku?
Dawne ruiny, dzięki remontowi siłami polskich i ukraińskich uczelni uniwersyteckich, rządów obu krajów i sponsorów, przekształcają się teraz w obiekt wielofunkcyjny: obserwatorium, pracownie naukowo-badawcze, baza noclegowa, baza ratownictwa górskiego i inne.
Na zakończenie dwa filmy z wyjazdów w 1998 r. i 2001 r. przybliżyły nam Czarnohorę, a szczególnie Pop Iwana z ruinami Obserwatorium im. Marszałka Józefa Piłsudskiego.
W skalniaku „U Tadka” na Klimczoku dzielna turystka pozostawiła kamień oraz odłamek muru z Pop Iwana.
Dziękujemy za bogatą i bardzo ciekawą prelekcję…
…a ja też tam byłem trzykrotnie…

Andrzej Głażewski
.

w trakcie prelekcji

Jak co roku spotkaliśmy się w naszym lokalu na spotkaniu opłatkowym członków i sympatyków Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Bielskiego Klubu Alpinistycznego.
Wieczór rozpoczęliśmy od rozłożenia przyniesionych potraw i dekorowania sali. Na stół trafiły przepyszne ciasta, muffinki, bezy, piernik i makowiec. Były pomarańcze i mandarynki, czekoladki i chipsy, a także sałatki i fantastyczny chleb ze smalcem. Do picia mieliśmy różne soki, a na dorosłych czekało czerwone wino.
Spotkanie rozpoczął prezes, który powiedział parę słów od siebie, składając wszystkim także miłe życzenia od Zarządu Oddziału PTT w Bielsku-Białej. Następnie podzieliliśmy się opłatkiem i złożyliśmy sobie nawzajem życzenia. Później był czas by zjeść przyniesione potrawy. Była też okazja do rozmów z koleżankami i kolegami. Miłą atmosferę do rozmów tworzyli grajkowie: pan Wacek na harmoszce, Anielka na gitarze i Zosia na flecie. W tak miłej atmosferze upływał czas dzisiejszego spotkania, które trwało 2,5 godziny. Przed wyjściem zrobiliśmy jeszcze pamiątkowe zdjęcie.
Do zobaczenia na wycieczkach i innych wydarzeniach organizowanych przez PTT!

Zosia Baron
.

uczestnicy spotkania opłatkowego

Pomimo ogłoszonego stanu klęski żywiołowej na Słowacji, 4 stopnia zagrożenia lawinowego w Tatrach i zasypanych po uszy szlaków w naszych Beskidach w sobotni poranek wyruszyliśmy w góry z nieustraszonym bielskim Oddziałem PTT! W ten pierwszy weekend Nowego Roku naszym celem, już tradycyjnie, była Lysa Hora w Beskidzie Śląsko – Morawskim w Czechach. Z Bielska ruszyliśmy nieco po godz. 8:00, bowiem zimowe warunki skutecznie utrudniały dojazd niektórym z uczestników. Aura dała się we znaki także w drodze, wydłużając czas przejazdu i napinając tym samym plan dnia.
Ku naszemu wielkiemu zaskoczeniu nasi południowi sąsiedzi, również mając w pogardzie przewidywania synoptyków, tłumnie ruszyli wszystkimi szlakami na szczyt Lysej Hory w pierwszy weekend Nowego Roku. Z trudem udało nam się zaparkować w miejscowości u podnóża góry – w Ostravica. Policja zawracała wszystkich chętnych do wyjazdu na parking nieco wyżej w lesie, więc musieliśmy te 30 min dodatkowo podejść. Trasa była sympatyczna i całkowicie biała. Gdzieniegdzie mijaliśmy ambitnych kierowców, którzy pomimo nakazu założenia łańcuchów, zdecydowali się pokonać podjazd bez ich pomocy. Jednym się udało, innym poszło nieco gorzej.
Cały czas padał obfity śnieg. Nie zdołał on jednak, przez cały dzień, zasypać uczęszczanego szlaku. Jak na dość ciężkie warunki, turystów było sporo. Na szczyt dotarliśmy po prawie 3 godzinach wędrówki, totalnie przemoczeni. Z trudem znaleźliśmy miejsce w jednym z lokali. Było tak parno, że nie mieliśmy nadziei na wysuszenie garderoby. Każde otwarcie drzwi skutkowało eksplozją pary wodnej, kiedy mokre powietrze zderzało się z lodowatym. Po dłuższym odpoczynku podeszliśmy jeszcze na szczyt z charakterystycznym obeliskiem, żeby zrobić grupowe zdjęcie. Widoczność była tak słaba, że nie było widać olbrzymiego przekaźnika. Po zdjęciu, już nieco zmarznięci, ruszyliśmy w drogę powrotną. Jedni ślizgiem, inni truchtem, wszyscy uwalniając wiele dziecięcej radości !
Do samochodów dotarliśmy już po zmroku, zmęczeni i zadowoleni, z jeszcze jednym ciekawym pomysłem do zrealizowania w drodze powrotnej.
Wspaniała zimowa przygoda, jak zawsze w dobrym towarzystwie!

MG
.

inauguracja sezonu górskiego 2019 na Lysej Horze

Stary Rok 2018 pożegnaliśmy w dobry stylu – w górach!
31 grudnia w poszukiwaniu zimowej aury ruszyliśmy o godzinie 8:00 z Bielska-Białej w głąb Beskidu Żywieckiego. Pierwsze oznaki zimy dały znać o sobie już w Rajczy, gdzie kręta droga stawała się z każdym kilometrem coraz bardziej biała. Dojazd do Złatnej, skąd planowaliśmy wyruszyć, był sporym wyzwaniem dla każdego z kierowców podążających w głąb górskiej doliny. Pomimo niesprzyjających warunków pogodowych wielu turystów miało taki sam pomysł jak my. Parking pękał w szwach.
Większość udających się na szlaki wybrała opcję skiturową, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Czarny szlak do schroniska na Rysiance zaspany był białym, głębokim puchem. Szeroka droga, którą pamiętaliśmy z wcześniejszych wypadów, zniknęła pod pierzyną puchu. Wąską i trochę już wydeptaną ścieżką ruszyliśmy w trasę. Drzewa pokryte były grubą warstwą świeżo napadanego śniegu, a gałęzie uginały się pod jego ciężarem tuż nad samą ścieżką. Nie trzeba było wiele, aby w tak szczególny i miło zapowiadający się dzień uwolnić w naszych dorosłych sercach dziecięcą radość, a w umysłach nieco fantazji. Gałęzie pozbawione obciążenia wystrzelały w górę, a wysokie zaspy wzdłuż ścieżki szybko pokryły się licznymi aniołami i rysunkami. Im wyżej tym bardziej wchodziliśmy w chmury skrywające szczyty górskie i ewentualne widoki. Ostatnie podejście do schroniska na Rysiance było istną walką z przyrodą. Zapadając się w śniegu po kolana w „mleku” podążaliśmy za tyczkami mając nadzieję, że to już za tą następną z mgły wyłoni się zarys budynku. Na szlakowskazie widniała optymistyczna informacja „do schroniska – 1 min”. Choć braliśmy pod uwagę możliwość przedłużenia trasy to po tej MINUCIE chęci nas opuściły. Tylko turyści skiturowi i posiadający rakiety śnieżne decydowali się na dalszą wędrówkę zasypanymi i nieprzetartymi, beskidzkimi halami. Także zamiast torowania w śniegu po pas wybraliśmy dłuższy odpoczynek w gwarnym schronisku na Rysiance. Gospodarze już przygotowywali się do obchodów Nowego Roku. Wyciągano sprzęt nagłośnieniowy, rezerwowano stoliki, a żeby nadciągającym na Sylwestra turystom szło się lepiej, częścią czarnego szlaku przejechał ratrak.
Schodząc my również skorzystaliśmy z tego udogodnienia, wykorzystując szeroką i nieco ubitą arterię do zjazdów na jabłuszkach. Zejście w stylu „wielkiego ślizgu” dało nam wiele dziecięcej radości i zyskaliśmy nieco czasu.
Przed godziną 16:00 wyruszyliśmy w drogę powrotną, aby dalej żegnać Stary Rok i przywitać Nowy 2019 o godzinie 00:00 mając w dole widok na całe Bielsko!

Górskiego Nowego Roku!

Martyna Ptaszek
.

pożegnanie Starego Roku na Rysiance